Με έναν προσωπικό και συγκινητικό τρόπο, ο μεγάλος Έλληνας μουσικός Σταύρος Ξαρχάκος αποχαιρέτησε τον Διονύση Σαββόπουλο, που «έφυγε» από τη ζωή χθες σε ηλικία 81 ετών.
Σε ανάρτησή του στο Facebook, ο Ξαρχάκος υπογράμμισε ότι ο Σαββόπουλος ποτέ δεν υπήρξε «κανονικός» ως δημιουργός, καθώς διατήρησε την αυθεντικότητά του παρά τις επιθέσεις και τις αμφισβητήσεις που δέχτηκε.
«Στον πλανήτη αυτό, μεταξύ των κανονικών ανθρώπων, υπάρχουν και οι καλλιτέχνες, οι όχι και τόσο κανονικοί», σημείωσε ο Ξαρχάκος, τονίζοντας πως ο Σαββόπουλος διατήρησε το δικαίωμα να ζει και να εκφράζεται όπως επιθυμεί, με θάρρος και ανεξαρτησία, κρατώντας τις προσωπικές του απόψεις, ιδεολογίες και προτιμήσεις.
Ο μουσουργός θυμήθηκε στιγμές συνεργασίας και κοινών εμφανίσεων, ενώ περιέγραψε τον Σαββόπουλο ως «σύγχρονο Διόνυσο», ένα πρόσωπο που πολεμήθηκε και αμφισβητήθηκε λόγω της διαφορετικότητάς του, αλλά τελικά απέδειξε ότι κανείς δεν μπορεί να τον βλάψει, καθώς η παρουσία του θα συνεχίσει να ζει μέσα από το έργο και τα τραγούδια του.
«Κάθε μέρα, τα τραγούδια του θα κρατούν έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα – είτε είναι ερωτευμένος, είτε επαναστατημένος, είτε ταλαιπωρημένος, είτε ιδεαλιστής, είτε απλώς “Κωλοέλληνας”», έγραψε ο Ξαρχάκος, κλείνοντας το μήνυμά του με έναν προσωπικό, θερμό αποχαιρετισμό: «Χαίρε Διόνυσε. Καλό σου κατευόδιο».
Αναλυτικά η ανάρτηση Ξαρχάκου:
«Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες.
Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας.
Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας.
Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε…
Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε-μισούσατε τόσο!
Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κειμενό μου.
Κατ´ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση.
Μια φορά μονάχα -και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του – όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω.
Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια.
Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα «Διόνυσο Σαββόπουλο» γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος.
Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά , απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία.
Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε «στα μέτρα μας».
Ισως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό!
Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη;
Ας αναρωτηθούμε…
Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς «Κωλοέλληνας».
Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως…
Χαίρε Διόνυσε
Καλό σου κατευόδιο
Σταύρος Ξαρχάκος»
