Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκος Βελόπουλος, έχει εκφράσει ξεκάθαρα την επιθυμία του να κυβερνήσει τη χώρα μόνος του, χωρίς συνεργασίες, χωρίς συμμάχους, χωρίς συναίνεση. Είναι μια δήλωση που, αν μη τι άλλο, προκαλεί θυμηδία και προβληματισμό.
Από τη μία, υπάρχει η λογική απορία: με ποιο ακριβώς πολιτικό εκτόπισμα και ποσοστά σκοπεύει να επιβάλει αυτοδυναμία; Στις τελευταίες εκλογές, το κόμμα του έλαβε ένα ποσοστό που του εξασφάλισε κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά όχι την παραμικρή προοπτική εξουσίας. Οι αριθμοί δεν βγαίνουν, όσο κι αν κάποιος προσπαθήσει να τους διαβάσει «δημιουργικά».
Από την άλλη, η αποστροφή του Βελόπουλου στις συνεργασίες δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη. Όταν έχεις χτίσει την πολιτική σου καριέρα πάνω σε θεωρίες συνωμοσίας, στον λαϊκισμό και στη ρητορική του «εγώ τα έλεγα», δεν είναι εύκολο να δεχτείς ότι η δημοκρατία βασίζεται στη συνεννόηση. Το να ηγείσαι ενός κόμματος-μοναστήρι, όπου η αλήθεια είναι μόνο αυτή που διακηρύσσεις εσύ, είναι διαφορετικό από το να διοικείς μια χώρα.
Το πραγματικό ερώτημα, βέβαια, δεν είναι αν μπορεί ο Βελόπουλος να κυβερνήσει μόνος του - αυτό δεν είναι ρεαλιστικό. Το ερώτημα είναι αν θα τον εμπιστευόταν ποτέ ένας κρίσιμος αριθμός πολιτών για να αναλάβει οποιονδήποτε σοβαρό κυβερνητικό ρόλο. Και εκεί η απάντηση είναι εξίσου ξεκάθαρη: Όσο πιθανό είναι να έχει γράψει ο Ιησούς τα χειρόγραφα άλλο τόσο είναι να δούμε την Ελληνική Λύση να σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Εντέλει, ίσως ο μόνος που παίρνει στα σοβαρά το σενάριο «πρωθυπουργός Βελόπουλος» είναι ο ίδιος ο Βελόπουλος. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
