Ευρισκόμενος στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών», ο Μάκης Βορίδης αναφερόμενος -μεταξύ άλλων- στη Μαρία Καρυστιανού ανέφερε πως «είναι μητέρα που έχει χάσει το παιδί της σε αυτή την τραγωδία, άρα οφείλουμε σεβασμό στη μητέρα. Εξαιτίας αυτής της απώλειας είναι διάδικος στην ποινική δίκη, είναι πολιτικός ενάγουσα και αξιώνει να ανευρεθούν, να δικαστούν και να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται γι' αυτήν την απώλεια που έχει υποστεί. Απόλυτο σεβασμό και στον δικονομικό της ρόλο, στον ρόλο της δηλαδή ως πολιτικός ενάγουσα (…) από εκεί και πέρα διατυπώνει πολιτικές απόψεις. Για τις πολιτικές της απόψεις δηλαδή, γι' αυτά που εκφεύγουν του ποινικού της ρόλου, δεν μπορεί να βρίσκεται στο απυρόβλητο, όπως κανείς μας».
Η άποψη του Υπουργού Επικρατείας είναι απόλυτα σωστή. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με όσα έχουν γίνει ως τώρα (από όλες τις πλευρές), αυτή είναι η μόνη αλήθεια: Το πένθος είναι σεβαστό, όταν εκφράζεται ως πένθος και ως κραυγή για Δικαιοσύνη. Όταν όμως το πένθος χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για τη δημόσια έκφραση πολιτικής θέσης (πρέπει να «ρίξουμε» το καθεστώς), τότε υπόκειται σε κριτική. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Πολλώ δε μάλλον, όταν η πολιτική αυτή θέση γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από έναν ετερόκλητο όχλο ψυχασθενών, οι οποίοι νομίζουν βλακωδώς ότι θα ρίξουν μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση για να καταλάβουν πραξικοπηματικά την εξουσία οι ίδιοι για προσωπικό όφελος. Τραγέλαφος…
Ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα έχει γίνει γνωστός ως «νόμος δράσης – αντίδρασης», καθώς «για κάθε δράση μιας δύναμης, υπάρχει μια αντίθετη δύναμη αντίδρασης». Προφανώς αυτό έχει εφαρμογή και στην πολιτική επικαιρότητα. Η αντίδραση της Κυβέρνησης, που τόσο ξένισε και εν πολλοίς πανικόβαλε τους ως τώρα επιτιθέμενους, είναι μόνο η αρχή. Τουλάχιστον όσοι διαβάζετε τη στήλη τακτικά, είχατε ενημερωθεί.
