Στην πολιτική βλέπεις διαφόρων ειδών ανθρώπους και μπορείς να τους ταξινομήσεις με πολλούς τρόπους. Ένας από τους πιο σημαντικούς είναι αυτός που τους διαχωρίζει σε στρατηγούς και σε απλούς διαχειριστές, με τους πρώτους να είναι σαφώς λιγότεροι αλλά πολύ πιο επιδραστικοί. Οι στρατηγοί είναι αυτοί που βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και προβλέπουν, εμπνέουν εμπιστοσύνη και διαχειρίζονται συμμαχίες και διπλωματία. Αντίθετα, οι διαχειριστές είναι αυτοί που διαχειρίζονται τις καταστάσεις όπως τους έρθουν, εστιάζουν στο σήμερα και προσπαθούν να λύσουν προβλήματα που δημιουργούνται.
Υπάρχουν κάποιες θέσεις στην πολιτική οι οποίες απαιτούν στρατηγούς. Μια τέτοια θέση είναι και αυτή του «προσωπάρχη» του Μαξίμου. Για τη θέση αυτή χρειάζεται ένας άνθρωπος με πολιτική ευφυΐα ώστε να μπορεί να προβλέπει γεγονότα και να κάνει καλή διαχείριση ανθρώπων και καταστάσεων. Σκοπός είναι η ομαλή λειτουργία του επιτελικού κράτους και των σχέσεών του. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούσε όσο ήταν σε αυτή τη θέση ο Γρηγόρης Δημητριάδης. Στις κρίσεις της περιόδου του (Ελληνοτουρκικά, Covid) η κυβέρνηση έδρασε άμεσα και με συντονισμό. Έλυνε ζητήματα πριν γίνουν προβλήματα και πριν χρειαστεί να τα ακουμπήσει ο πρωθυπουργός. Διαχειριζόταν τη σχέση του Μαξίμου με βουλευτές, υπουργούς και πρώην πρωθυπουργούς με διπλωματία, αποφεύγοντας τις εντάσεις. Το πιο σημαντικό είναι πως εξέπεμπε σιγουριά. Έτσι, το επιτελικό κράτος έμοιαζε με καλοκουρδισμένη μηχανή.
Από την άλλη, υπάρχουν αυτοί που βρίσκονται σε τέτοια θέση και είναι σε σημαντικό βαθμό διαχειριστές. Δεν προβλέπουν καταστάσεις, προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα μόνο όταν φτάνει στην πόρτα τους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζεται ένας πρωθυπουργός ή πρόεδρος να ασχολείται με θέματα που κανονικά δεν θα έπρεπε. Άνθρωποι που δεν λειτουργούν διπλωματικά με τους βουλευτές με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις. Που δεν βλέπουν μακριά με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε λάθη. Που στις κρίσεις δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη.
Είναι αυτή η διαφορά αντίληψης των πραγμάτων, αυτός ο διαχωρισμός που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να επηρεάσει καταστάσεις είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Μπορεί να αποσοβήσει κρίσεις ή να πνιγεί σε αυτές, να ελέγξει καταστάσεις ή να τον ελέγξουν εκείνες, να προβλέψει το μέλλον ή να βυθιστεί στη διαχείριση του σήμερα. Και είναι αυτή η διαφορά που αφήνει αποτύπωμα στο μυαλό του ψηφοφόρου και, στο τέλος, στην ίδια την κάλπη.
