Ο Σωκράτης Φάμελλος μάλλον έχει πείσει τον εαυτό του πως είναι κάτι ανάμεσα σε θεσμικό εγγυητή, εισαγγελέα και υπερασπιστή του συντάγματος. Μόνο που δυστυχώς για εκείνον, τον ακούνε όλο και λιγότεροι. Κάθε του παρέμβαση γίνεται πιο πομπώδης, πιο αποσπασμένη από την πραγματικότητα και –κυρίως– πιο κουραστική. Όταν για όλα φταίει ο Μητσοτάκης, όταν όλα είναι «σκάνδαλο», «συγκάλυψη» και «εκτροπή», τότε τίποτα δεν είναι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Φάμελλος ανακαλύπτει σκοτεινά σχέδια και «παρακρατικές» μεθοδεύσεις, μόνο και μόνο επειδή δεν του αρέσουν τα αποτελέσματα της κάλπης ή της πλειοψηφίας. Και σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να παρουσιάσει ως «θεσμική κρίση» αυτό που είναι απλώς κοινοβουλευτική κανονικότητα: η Νέα Δημοκρατία έχει πλειοψηφία και κυβερνά – αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν πονάει τον κ. Φάμελλο.
Προκαλεί εντύπωση η ευκολία με την οποία εγκαλεί τη Βουλή και τον πρόεδρό της, ζητώντας να εγγυηθεί... τη σοβαρότητα. Από πότε το μέτρο της σοβαρότητας είναι οι καταγγελίες χωρίς αποδείξεις και η δραματοποίηση κάθε διαδικασίας; Μήπως τελικά η μόνη «υποβάθμιση» είναι το επίπεδο της αντιπολίτευσης; Γιατί η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την πλειοψηφία, αλλά από όσους φωνάζουν διαρκώς «λύκος» για να μείνουν στην επικαιρότητα.
Ο κ. Φάμελλος, αντί να ζητάει συνεχώς παραιτήσεις και να βλέπει παντού «ηττημένους», ας κοιτάξει πρώτα τα εσωκομματικά του και το ακροατήριο που συρρικνώνεται. Η πραγματικότητα δεν συγχωρεί τη φλυαρία – κι όσο πιο πολύ την αγνοεί, τόσο πιο πολύ θα μοιάζει με καρικατούρα αντιπολίτευσης. Κάποιος να του πει πως η φαντασία είναι χρήσιμη – αλλά δεν υποκαθιστά την πολιτική.
