Η Μάρθα, ο Μιχάλης, ο Αλέξανδρος, ο Παύλος ήταν παιδιά που ήθελαν να ζήσουν. Η Μαρία Καρυστιανού, η εισαγγελέας μάνα του άτυχου Μιχάλη, η Μάγδα Φύσσα, η μάνα του Γρηγορόπουλου πόνεσαν και πονούν για την απώλεια των παιδιών τους. Βιώνουν και θα βιώνουν έναν πόνο δίχως τέλος.
Υπάρχει όμως και μια άλλη μάνα που έχασε το παιδί της. Και μάλιστα από δολοφόνους που καυχιούνταν κιόλας. Η μάνα του Γιώργου Λυγγερίδη. Μια μάνα που αναζητεί κι αυτή δικαιοσύνη. Μια μάνα που αναζητεί κι αυτή την αλήθεια. Μια μάνα συντετριμμένη.
Να ενημερώσω κάποιους συλλόγους του «ρωμαλέου» φοιτητικού κινήματος ότι υπάρχει κι αυτή η μάνα. Που παλεύει βουβά. Ίσως μια εκδήλωση σε ένα αμφιθέατρο θα βοηθούσε να την γνωρίσουν.
Να ενημερώσω τους διοικούντες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ότι δίπλα στην αδικοχαμένη Μάρθη είναι και ο αδικοχαμένος Γιώργος. Ίσως μια υποτροφία στο όνομά του να βοηθούσε στη συλλογική μνήμη και το «ποτέ ξανά».
Να ενημερώσω πολλούς Έλληνες «καλλιτέχνες», ότι όπως κάποια παιδιά πήγαιναν ανέμελα στις σπουδές τους, ένα νέο παιδί πήγε απλά στη δουλειά του. Και σκοτώθηκε… Και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει το αίτημα για δικαιοσύνη.
Να θυμίσω σε δημοσιογράφους που αρέσκονται στο να φοράνε «t-shirts διαμαρτυρίας» πως όταν κάποιος σου πετάει μια φωτοβολίδα στον λαιμό, και τότε «Δεν έχεις οξυγόνο». Ίσως να τους λείπει αυτή η ιατρική πληροφορία.
Το να κάνουμε -συλλογικά ή ατομικά- ότι δεν βλέπουμε τη μάνα του Γιώργου την ίδια στιγμή που χειροκροτούμε τη μαχητικότητα και την επιμονή της μάνας της Μάρθας, δεν προσβάλλει ούτε μειώνει τον Γιώργο. Προσβάλλει και μειώνει όλα τα υπόλοιπα παιδιά που χάθηκαν.
