Όταν πρόκειται για τραγωδίες, φαίνεται πως ορισμένοι νεκροί έχουν μεγαλύτερη αξία από άλλους. Ο θρήνος για τα θύματα των Τεμπών ήταν ασύλληπτος, οι κραυγές για δικαιοσύνη ξεπερνούσαν τα όρια, και οι δημοσιογράφοι, οι παρουσιαστές, οι εθνικοί τηλεδικαστές και οι διάφοροι «αγανακτισμένοι» έκαναν το ένα κενό ρεπορτάζ μετά το άλλο.
Αλλά όταν ένας αστυνομικός πέφτει νεκρός, δολοφονημένος εν ψυχρώ στο πλαίσιο οπαδικής βίας στον Ρέντη, εκεί τα στόματα κλείνουν. Δεν πρόκειται για μια σύμπτωση. Είναι μια επιδεικτική και ενοχλητική σιωπή που παραπέμπει στην αδιαφορία των ελληνικών ΜΜΕ, τα οποία προτιμούν να αποφύγουν το θέμα, αφού δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ή τα αφηγήματα που συνηθίζουν να προωθούν.
Η δολοφονία του Γιώργου Λυγγερίδη από οπαδούς του οργανωμένου εγκλήματος του οπαδικού χώρου, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από την ελληνική δημοσιογραφία, η οποία, για ακόμη μια φορά, έδειξε την αλαζονεία της να κρίνει ποιος είναι «άξιος» να απασχολήσει την επικαιρότητα.
Τα ΜΜΕ και οι αόρατοι νεκροί
Αναρωτιέται κανείς γιατί ο θάνατος ενός αστυνομικού δεν είχε την ίδια μεταχείριση με άλλες τραγωδίες. Γιατί τα ΜΜΕ, που χύνουν τόνους μελάνης για κάθε βίαιο περιστατικό που ενδέχεται να θίξει τις «ευαίσθητες» κοινωνικές ομάδες, σιωπούν όταν το θύμα είναι αστυνομικός; Και μάλιστα, όταν η δικαστική έρευνα αποκαλύπτει ότι η δολοφονία αυτή ήταν οργανωμένη, με στοιχεία που δείχνουν ότι η οπαδική βία υπερβαίνει τις προσωπικές διαφορές και αγγίζει ευρύτερα κυκλώματα;
Η εισαγγελέας πρότεινε, μάλιστα, να παραπεμφθούν σε δίκη ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, στελέχη της διοίκησης της ομάδας και ο δήμαρχος Πειραιά για την χρηματοδότηση αυτής της εγκληματικής οργάνωσης που «μεγαλουργεί» στους κόλπους του «Ολυμπιακού» διαπράττοντας ακόμη και δολοφονίες. Παρά το βάρος των αποκαλύψεων, η σιωπή των ΜΜΕ ήταν εκκωφαντική.
Πού είναι η «αγανάκτηση»;
Αν το θύμα της δολοφονίας ήταν μέλος κάποιας «ευαίσθητης» κοινωνικής ομάδας, τα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών θα ήταν γεμάτα «ειδικούς» και «αναλυτές» να θρηνούν και να αναλύουν κάθε πτυχή της υπόθεσης. Όμως, ο Γιώργος Λυγγερίδης, ένα παιδί της τάξης των αστυνομικών, ηρωικός στον καθημερινό του αγώνα για να προστατεύσει την κοινωνία, φεύγει από τη ζωή, και η σιωπή των ΜΜΕ μοιάζει με συνεργία στην αδικία.
Οι συνήθεις αγανακτισμένοι για τη «δικαιοσύνη» και την «απαίτηση για τιμωρία» τώρα που η υπόθεση αφορά έναν αστυνομικό, φροντίζουν να αποσιωπήσουν την αλήθεια. Γιατί δεν ταιριάζει στο αφήγημα. Γιατί η πολιτική και τα προσωπικά συμφέροντα ξεπερνούν, για αυτούς, την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδίας.
Η σιωπή της αδιαφορίας
Η υπόθεση του Γιώργου Λυγγερίδη δεν είναι απλώς μια αδικία που έμεινε στο σκοτάδι. Είναι η εκκωφαντική σιωπή ενός συστήματος που επιλέγει πότε και ποια ζωή να υπερασπιστεί, με βάση τις δικές του επιδιώξεις και τα συμφέροντά του.
Η εξαφάνιση του εγκλήματος από τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης δείχνει ότι κάποια θύματα δεν έχουν τη «σωστή» κοινωνική ταυτότητα για να προκαλέσουν τον σωστό θρόισμα στα παράθυρα της τηλεόρασης. Ο Γιώργος Λυγγερίδης δεν ήταν απλά αστυνομικός. Ήταν ένας άνθρωπος που χάθηκε στο καθήκον του και, παρόλα αυτά, το κράτος της αδιαφορίας και της επιλεκτικής ευαισθησίας δεν του έδωσε ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε.
Η δικαιοσύνη είναι, όπως φαίνεται, μια πολυτέλεια που εξαρτάται από το ποιος έχει το «κατάλληλο» κοινωνικό πρόσημο. Και για τον Γιώργο Λυγγερίδη, αυτή η πολυτέλεια χάθηκε από την πρώτη στιγμή.
