Ο Παύλος Πολάκης επέστρεψε στο γνώριμο του ύφος: θυμός, έπαρση και επιλεκτική μνήμη. Μιλώντας στη Βουλή, παρουσίασε μια ωραιοποιημένη εκδοχή της θητείας του, ξεχνώντας σκοπίμως την πραγματικότητα ενός ΕΣΥ στα πρόθυρα κατάρρευσης, με ελλείψεις προσωπικού, προμηθειών και διοίκησης. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας επικαλέστηκε διορισμούς και εξοπλισμούς, όμως η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες διαδικασίες δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ ή πάγωσαν στη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν προσπαθεί να το καλύψει με επιθετική ρητορική, η θητεία του συνδέθηκε με στασιμότητα, αδιαφάνεια και μικροκομματικές λογικές.
Η επίθεση στον Άδωνι Γεωργιάδη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια απέλπιδα προσπάθεια να μεταθέσει την ευθύνη και να αναστήσει ένα παλιό αφήγημα: ότι οι «κακοί μνημονιακοί» έκλειναν νοσοκομεία, ενώ οι «καλοί αντιμνημονιακοί» έσωζαν ζωές. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Το ΕΣΥ άρχισε να ανακάμπτει μόνο όταν τέθηκαν κανόνες, πειθαρχία και στοχευμένες επενδύσεις στη δημόσια υγεία - στοιχεία που η Νέα Δημοκρατία ενίσχυσε μεθοδικά, με μόνιμες προσλήψεις, αναβάθμιση υποδομών και ψηφιοποίηση υπηρεσιών.
Η πολιτική Πολάκη υπήρξε πολιτική φωνασκίας, όχι ουσίας. Ούτε τα «ντάλα μνημόνια» που επικαλείται, ούτε οι δήθεν χιλιάδες προσλήψεις που ανέφερε μπορούν να σβήσουν την εικόνα ενός υπουργείου Υγείας που λειτουργούσε με πελατειακή λογική και διορισμούς ημετέρων. Η χώρα πλήρωσε ακριβά τον λαϊκισμό εκείνης της περιόδου και χρειάστηκαν χρόνια σοβαρής δουλειάς για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο σύστημα.
Σήμερα, ο Πολάκης επιμένει να αναπαράγει το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, με ύφος «πολιτικού καουμπόι» που νομίζει πως μιλά εκ μέρους της κοινωνίας. Μόνο που η κοινωνία έχει προχωρήσει. Θέλει αποτελέσματα, όχι σόου. Θέλει λύσεις, όχι φωνές. Και ο Πολάκης, κάθε φορά που ανεβαίνει στο βήμα, θυμίζει ακριβώς γιατί αυτή η χώρα γύρισε τη σελίδα.
