Στις 12 Μάη, ο Μισέλ Πικολί, ένας από τους ογκόλιθους του γαλλικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 95 χρόνων, γλιστρώντας διακριτικά από την παρέα των ζωντανών θρύλων Αλέν Ντελόν και Ζαν Πολ Μπελμοντό, για να συναντήσει τους Ζαν Γκαμπέν, Μπουρβίλ, Φιλίπ Νουαρέ και όλους τους μεγάλους της υποκριτικής. Μας είχε χαρίσει στιγμές απόλαυσης και κυρίως έναν κόσμο που ήξερε να παλεύει για τις ιδέες και τη ζωή, ενώ πάντα πίστευε ότι έπρεπε να ταράσσει τα νερά με τις ερμηνείες του. Τα κατάφερε, με το παραπάνω.
Πάνω από 230 ταινίες
Ο Μισέλ Πικολί έπαιξε σε πάνω από 230 ταινίες, ξεκινώντας από το 1945, για να ολοκληρώσει την πορεία του στο σινεμά το 2014, συνεργάστηκε με πλήθος σκηνοθετών, πολλοί απ’ τους οποίους ήταν ξακουστοί δημιουργοί. Από Μελβίλ, Ρενουάρ, Γκοντάρ, Ρενέ και Μαλ μέχρι Λελούς, Γαβρά, Σοτέ, Φερέρι και Χίτσκοκ. Φυσικά η συνεργασία του με τον Λουίς Μπουνιουέλ, σε έξι ταινίες, ήταν αυτή που του έδωσε και τον αέρα του ξεχωριστού πρωταγωνιστή, καθώς ταίριαζαν τα κινηματογραφικά τους χνότα και όχι μόνο.
Ο Πικολί, που στην πλούσια σταδιοδρομία του έπαιξε τα πάντα, δοκίμασε τα πάντα, ακόμη και τη συνεργασία με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στη “Σκόνη του Χρόνου”, ενώ ως γνήσιος παριζιάνος γλέντησε τη ζωή, κατέκτησε πολλές γυναίκες, παντρεύτηκε τρεις φορές. Τη δεύτερη φορά, το 1966, με τη διάσημη ντίβα Ζιλιέτ Γκρεκό, σε εποχές γλεντιού, έρωτος και αναρχίας.
Μελβίλ και Γκοντάρ
Το έναυσμα για την τεράστια πορεία του τού την έδωσε ο μέγιστος Ζαν Πιέρ Μελβίλ, δίνοντάς του το 1962 ένα σημαντικό ρόλο στον “Χαφιέ”, δίπλα στον Μπελμοντό. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει η ταινία που θα τον απογειώσει, το αριστουργηματικό δράμα του Γκοντάρ “Η Περιφρόνηση”, στην οποία θα πρωταγωνιστήσει δίπλα στην Μπριζίντ Μπαρντό, σε μία παραγωγή του Κάρλο Πόντι. Απολαυστικός θα επισκιάσει ακόμη και το σύμβολο του σεξ, το μύθο της “Μπε Μπε” και θα ανοίξει το δρόμο για τη στενή συνεργασία του με τον Λουίς Μπουνιουέλ.
Η ιστορική συνύπαρξη με τον Μπουνιουέλ
Η ταύτιση του Πικολί με τον Μπουνιουέλ, η έμπνευση και η αναρχική διάθεση του δεύτερου με τη συνειδητή βεβαιότητα του πρώτου ότι “ο ηθοποιός πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω στην ερμηνεία” για να πάρει ο χαρακτήρας το χώρο του, μας έδωσαν αξεπέραστα δείγματα ενός κινηματογράφου, που δυστυχώς σήμερα μοιάζει με κάτι που έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Σίγουρα, ο ιδανικός ερμηνευτής – εκπρόσωπος μιας μπουρζουαζίας, που ο Μπουνιουέλ κάνει την υποκρισία της σκόνη και θρύψαλα. Η συνεργασία τους, τις δεκαετίες του ’60-’70 θα φτάσει στον απόγειό της με το κλασικό “Η Ωραία της Ημέρας”, έχοντας ως συμπρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ. Όμως δεν είναι κατώτερα τα αριστουργηματικά φιλμ “Το Ημερολόγιο μιας Καμαριέρας, “Το Φάντασμα της Ελευθερίας” και φυσικά το αξεπέραστο “Η Γοητεία της Μπουρζουαζίας”. Η συνύπαρξη Μπουνιουέλ-Πικολί θα μείνει για πάντα στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Η εμπειρία με τον Χίτσκοκ
Στα αξιοπερίεργα περνά και η συνεργασία του με έναν “κόντρα σκηνοθέτη”, για τις καλλιτεχνικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις του ηθοποιού, τον συντηρητικό και χωρίς να αφήνει τίποτα στην τύχη των γυρισμάτων, Άλφρεντ Χίτσκοκ. Έκαναν την αποτυχημένη ταινία, κατά ομολογία και του Χίτσκοκ και του Πικολί, το ψυχροπολεμικό “Τοπάζ”. Όπως είχε δηλώσει έκανε την ταινία για να του δοθεί η ευκαιρία να δει πως σκηνοθετεί ο Χίτσκοκ, να κερδίσει ακόμη μία σπάνια εμπειρία. Το παράδοξο είναι, όπως αποκάλυψε ο ίδιος, ότι έγιναν φίλοι, ενώ είχε μόνο καλά λόγια να πει για τον Άγγλο σκηνοθέτη, γνωστό για τις άσχημες σχέσεις του με τους περισσότερους ηθοποιούς.
Το Μεγάλο Φαγοπότι
Ανάμεσα στους δεκάδες τίτλους ταινιών που πρωταγωνίστησε θα πρέπει να συγκρατήσουμε τη θρυλική πλέον ταινία “Το Μεγάλο Φαγοπότι” του Μάρκο Φερέρι, φτιάχνοντας μια απίστευτη θεόμουρλη παρέα με τους Νουαρέ, Μαστρογιάνι, Τονιάτσι, αλλά και τα εξαιρετικά φιλμ “Ερωτική Αποκάλυψη” του Σοτέ, με την Ρόμι Σνάιντερ, “Ο Μιλού του Μάη” του Λουί Μαλ, “Οι Δεσποινίδες του Ροσφόρ” του Ντεμί αλλά και το ανατρεπτικό “Τεμρόκ” του Κλοντ Φαράλντο.
Ο Μισέλ Πικολί, παρά τα 70 χρόνια πορείας σε κινηματογράφο και θέατρο, τιμήθηκε ίσως πιο λίγο από οποιοδήποτε άλλον σημαντικό ηθοποιό. Αρκέστηκε σε μία βράβευση στις Κάννες το 1980, για την ταινία του Μπελόκιο “A Leap in the Dark” και αυτό ήταν. Ούτε ένα βραβείο Σεζάρ, που έχουν πάρει ακόμη και περαστικοί από το χώρο… Ο Πικολί απέδειξε, όπως αρκετοί σημαντικοί καλλιτέχνες, ότι δεν είχε ανάγκη τις βραβεύσεις για να χαράξει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του κινηματογράφου και να αφήσει μια ασυναγώνιστη ερμηνευτική παρακαταθήκη.
