Πριν από λίγους μόλις μήνες στο ΠΑΣΟΚ ετέθη θέμα ηγεσίας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αμφισβητήθηκε ευθέως ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός κόμματος εξουσίας. Ωστόσο επανεξελέγη, και ενώ στην αρχή έδωσε την εντύπωση ότι θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων τον ψήφισαν, εκείνος ξαναβρήκε τον εαυτό του και μάλιστα συντομότερα απ’ ό,τι ανέμεναν όσοι δεν περίμεναν τίποτα περισσότερο από το λιγότερο που είχε δείξει την πρώτη φορά.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις με τα «φουσκωμένα» ποσοστά ανέβασαν τον πήχη των προσδοκιών, αλλά οι χειρισμοί του στην τραγωδία των Τεμπών άρχισαν να «ξεφουσκώνουν» πλησιάζοντας τα αντίστοιχα εκείνων για τα οποία είχε αμφισβητηθεί.
Προφανώς στο ΠΑΣΟΚ θα ξέρουν καλύτερα γιατί του έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη της πρώτης, αλλά αυτό ενδιαφέρει τον δικό τους μικρόκοσμο. Ασφαλώς δεν περίμεναν ότι θα πάρει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ούτε βέβαια ότι θα… γίνει ΣΥΡΙΖΑ. Να, όμως, που έγιναν και τα δύο συγχρόνως. Και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα βρέθηκε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θεωρητικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποτελεί εναλλακτική πρόταση εξουσίας και ως εκ τούτου το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει, ακόμα κι αν έχει τις δικές του απόψεις για τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης, ήταν να σεβαστεί τον θεσμό αντί να τον αμφισβητεί.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έδειξε ότι δεν το «έχει». Προτίμησε αντί όπως θα έκανε ένας statesman να δηλώσει ότι εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη –όπως έπραξε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος– να συναγωνίζεται τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτη Φάμελλο σε αντισυστημικό λαϊκισμό.
Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις με απολύτως αριστοτελικό τρόπο απάντησαν σε όσους πίστεψαν ή ήλπιζαν ότι τη δεύτερη φορά θα ήταν αλλιώς: «Μηδέ ποίος τις νυν, αλλά ποίος τις ην αεί». Δηλαδή, το ερώτημα δεν είναι ποιος είναι τώρα, αλλά ποιος ήταν ανέκαθεν. Θα μπορούσε να πει κανείς να τον χαίρονται και να τον καμαρώνουν στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν είναι έτσι, γιατί όπως προαναφέρθηκε ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με ό,τι αυτό σημαίνει. Δεν είναι, ή δεν θα έπρεπε να είναι, ούτε Κυριάκος Βελόπουλος ούτε Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Δεν έχει καταστεί σαφές αν η «γραμμή» Ανδρουλάκη έχει χαραχθεί από την επικεφαλής του Πολιτικού Σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ Άννα Διαμαντοπούλου, ή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με την «ομάδα» του έχουν αποφασίσει να γίνουν «χορηγοί» των ακραίων λαϊκιστών. Όπως και να ’χει, είτε ισχύει το ένα είτε ισχύει το άλλο, συνολικά στο ΠΑΣΟΚ έχουν σοβαρές ευθύνες για όσα θα γίνουν γιατί ταυτίζονται με όλα εκείνα τα πολιτικά στοιχεία που στήνουν σκηνικό αντίστοιχο με εκείνο που πριν από μια δεκαετία έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Και μπορεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να εξανίσταται γιατί τον ταυτίζουμε με τους λαϊκιστές, αλλά ο βγαλμένος από τη ναφθαλίνη «αντι-μητσοτακισμός» τον κατατάσσει στην παρέα τους και λίγο παραπέρα.
Εν κατακλείδι, ο δρόμος που πήρε ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει επιστροφή. Όλοι μαζί… στων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη και γαία πυρί μιχθήτω. Αρκεί να ρίξει την κυβέρνηση η… απώλεια της δεδηλωμένης από την κοινωνία! Αυτό δεν το είπε ο Κυριάκος Βελόπουλος, αλλά το… μαρτύρησε η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μιλένα Αποστολάκη.
