Οι επισημάνσεις του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή είναι εύστοχες και πιστεύουμε ότι βρίσκουν σύμφωνη τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι διατυπώνονται με σχετική καθυστέρηση μια και μετά την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας το 2009 –που ξεκίνησε με το «λεφτά υπάρχουν» και κατέληξε στο κλείσιμο των τραπεζών– ο λαϊκισμός απέκτησε ιδεολογικά χαρακτηριστικά και ριζοσπαστικοποίησε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Ο Κώστας Καραμανλής υπήρξε θύμα του πολιτικού κανιβαλισμού, που οδήγησε, το 2015, στη χειραγώγηση των θεσμών (σκευωρία Novartis), στην υποβάθμιση του Κοινοβουλίου (με τις ολονυκτίες-βασανιστήρια της κυρίας «Τι είπατε;»), και μιας κυβέρνησης που όχι μόνο αγνόησε τις ανάγκες της κοινωνίας πετσοκόβοντας μισθούς και συντάξεις, αλλά επέβαλε την αυστηρότερη φορολογία «από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους», κάνοντας παραλληλισμό της φράσης του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου.
Όλα όσα ανέφερε ο Κώστας Καραμανλής συνέβησαν όταν συγκυβερνούσαν το «ηθικό πλεονέκτημα» με το «αναγκαίο καλό». Αλλά τα φαινόμενα τότε δεν ήταν υπαρκτά; Δεν υπήρχε «κρίση αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου και του πολιτικού συστήματος»; Θα συμφωνήσουμε με τα κυβερνητικά στελέχη ότι οι «επισημάνσεις του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή είναι παραπάνω από επίκαιρες». Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Θα θέλαμε όμως να ακούσουμε ονομαστικά ποιοι προκάλεσαν τότε την κρίση και ποιοι επενδύουν σήμερα σε αυτήν.
