Δεν ξέρω πότε ακριβώς συνέβη, αλλά κάπου ανάμεσα στις δημοσκοπικές αυταπάτες, στις κολλημένες βελόνες και στην αγωνιώδη προσπάθεια εύρεσης πολιτικής ταυτότητας, το ΠΑΣΟΚ ανέπτυξε μια ιδιότυπη αλλεργία: να μην ξεστομίσει ούτε μισή θετική κουβέντα για την κυβέρνηση, ακόμη κι όταν η πραγματικότητα είναι τόσο καθαρή που μοιάζει σχεδόν με πρόκληση. Μια άρνηση που έχει γίνει πια μηχανική, σαν να αποτελεί τον μοναδικό σταθερό πυλώνα της αντιπολιτευτικής του πολιτικής.
Στην κορυφή αυτού του παράξενου οικοδομήματος βρίσκεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος δείχνει να αντιμετωπίζει οποιαδήποτε αναγνώριση κυβερνητικής επιτυχίας σαν προσωπική απώλεια κύρους. Παρακολουθεί κανείς τις τοποθετήσεις του και μένει με την εντύπωση ότι η παραδοχή του αυτονόητου θα σπάσει την εύθραυστη αφήγηση που έχει χτίσει γύρω από τον εαυτό του. Είναι σαν να κινδυνεύει ολόκληρη η στρατηγική του αν ακουστεί μια απλή φράση τύπου «ναι, αυτό έγινε σωστά».
Το παράδειγμα του Πέτρου Παππά είναι απολύτως ενδεικτικό. Ο Παππάς, ένας άνθρωπος της πρώτης γραμμής στην Υγεία, τόλμησε δημοσίως να αναγνωρίσει την πραγματικότητα. Είπε ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό χαρτοφυλάκιο, έκανε τη δουλειά του με εργατικότητα, μεθοδικότητα και καθαρό αποτέλεσμα. Τίποτα παραπάνω. Κι όμως, αυτό αρκούσε για να σημάνει συναγερμός στη Χαριλάου Τρικούπη. Το κόμμα λειτούργησε σαν να είχε τελεστεί ένα είδος πολιτικής βλασφημίας. Ξεκίνησαν οι πιέσεις, οι διορθωτικές δηλώσεις, οι αποστάσεις. Όχι επειδή ο Παππάς άλλαξε άποψη. Αλλά επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν αντέχει τη θέα μιας απλής, ανθρώπινης, δίκαιης κρίσης όταν αφορά την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Και εκεί γεννιέται το πραγματικό ερώτημα. Γιατί αυτή η παράλογη άμυνα; Είναι μικροψυχία ή φόβος; Είναι πεποίθηση ή ανασφάλεια; Ό,τι κι αν είναι, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Ένα κόμμα που μοιάζει εγκλωβισμένο σε μια σχεδόν υστερική άρνηση. Ένας αρχηγός που αντιδρά στη θετική κριτική όπως κάποιος που άκουσε κάτι απαγορευμένο.
Όταν ένας πολιτικός αρχηγός δεν αντέχει ούτε την παραμικρή θετική νύξη προς τον αντίπαλό του, κάτι δεν πάει καλά. Όχι στην κυβέρνηση, αυτή το δικό της έργο θα το κάνει. Κάτι δεν πάει καλά στο κόμμα που παριστάνει ότι κοιτάζει το μέλλον, αλλά αποφεύγει συστηματικά να δει τι συμβαίνει στο παρόν. Είναι σαν να έχει παγιδευτεί το ΠΑΣΟΚ σε μια μόνιμη άμυνα απέναντι σε έναν εχθρό που φαντάζεται μεγαλύτερο απ’ όσο είναι ή μεγαλύτερο απ’ όσο θα ήθελε να παραδεχτεί.
Και κάπως έτσι, αντί για σοβαρή αντιπολίτευση, μένει η εικόνα ενός αρχηγού που προσπαθεί να κρύψει το πολιτικό του κόμπλεξ πίσω από μια καθολική άρνηση. Μόνο που η άρνηση δεν είναι στρατηγική, είναι σύμπτωμα. Και δυστυχώς για τον κραταιό Νικόλα, γίνεται ολοένα και πιο εμφανές.
