Το άρθρο γνώμης του Αλεξάντερ Κλαπ στους «New York Times» διακινήθηκε με ιδιαίτερη στοργή από τον κομματικό στρατό της Κουμουνδούρου, καθώς βολικά και ως δια μαγείας παρουσιάστηκε ως «πρωτοσέλιδο στα διεθνή ΜΜΕ».
Γράφει ο Κώστας Δημητράκος
Και ξαφνικά ξένος δημοσιογράφος που ζει στην Αθήνα και συνεργάζεται ως freelancer με διάφορα έντυπα στον κόσμο, μεταξύ αυτών και την ιστορική εφημερίδα παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας και κύρους, τους «New York Times», έγινε «μήλον της έριδος» στην ελληνική διαδικτυακή αρένα.
Ο Αλεξάντερ Κλαπ έγραψε ένα άρθρο για το θέμα των επισυνδέσεων που κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή ως «φιλοξενούμενος» της εφημερίδας, ιδιότητα που ως γνωστόν πουθενά παγκοσμίως δεν εκφράζει την επίσημη θέση και άποψη μιας εφημερίδας. Και το άρθρο δεν ενημέρωνε την ελληνική κοινή γνώμη για κάτι που δεν γνωρίζει ήδη.
Ο τίτλος του άρθρου περί «σήψης στην καρδιά της Ελλάδας που πλέον είναι ολοφάνερη» είναι προσεκτικά επιλεγμένος και ακραία επιθετικός όχι μόνο προς την ελληνική κυβέρνηση, αλλά προς ολόκληρη τη χώρα. Ουσιαστικά, ο θόρυβος που δημιουργήθηκε θα ήταν σαν τον θόρυβο που δημιουργεί κάθε παρόμοιο άρθρο αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν το διάβαζε με τον δικό της τρόπο και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν το διατυμπάνιζε με την πομπώδη και πολύ μακράν της αλήθειας φράση «η σήψη του επιτελικού παρακράτους και των παράνομων παρακολουθήσεων γίνονται πρωτοσέλιδο στα διεθνή ΜΜΕ».
Αυτόματη μετάφραση
Στα μάτια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ένα άρθρο γνώμης μετατρέπεται σε «πρωτοσέλιδο στα διεθνή ΜΜΕ». Η γνωστή μηχανή αυτόματης μετάφρασης που μετατρέπει τα πάντα στην αμετροεπή αντικυβερνητική γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ ό,τι και αν λένε, όπου και αν αναφέρονται αντιμετωπίζοντας το όποιο ακροατήριο ως κοπάδι οπαδών και τίποτα περισσότερο.
Σε κάθε περίπτωση, το άρθρο του Κλαπ αγκαλιάστηκε και διακινήθηκε με ιδιαίτερη στοργή από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κομματικό στρατό του – κανονικό και ψηφιακό. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να μη γίνει κάτι τέτοιο καθώς πληρούσε τη μία και βασικότατη προϋπόθεση: περιείχε την ικανή ποσότητα προκατάληψης και προσαρμογής των πραγματικών δεδομένων / στοιχείων μια υπόθεσης στις ανάγκες του αντικυβερνητικού αφηγήματος.
Το συγκεκριμένο άρθρο-γνώμη φυσικά και είχε το δικαίωμα να κρίνει, να κατακρίνει και να μεταφέρει την άποψη του δημοσιογράφου, αυτό είναι το ελάχιστο που προβλέπεται σε μια δημοκρατία. Αυτό, όμως, που ξεσήκωσε τις σφοδρές αντιδράσεις –εκτός από τον καταφανώς προκατειλημμένο τίτλο του– είναι η απόκρυψη του γεγονότος ότι η ίδια η κυβέρνηση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναγνώρισε το λάθος που συνέβη, είπε με ειλικρίνεια τα πραγματικά γεγονότα στην ελληνική κοινωνία, όπως θα έκανε ο κάθε δυτικός φιλελεύθερος ηγέτης και προανήγγειλε τις θεσμικές κινήσεις για την αποκάλυψη όλων των πτυχών της υπόθεσης καθώς και τις διορθωτικές κινήσεις και παρεμβάσεις για την αναδιάρθρωση της ΕΥΠ, όπως προβλέπεται στη λειτουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας, μιας δημοκρατικής χώρας. Το να ξεκινά κανείς από τη συγκεκριμένη υπόθεση και να μιλά περί γενικευμένες σήψης στην Ελλάδα, μεταφέροντας σκόπιμα την εικόνα μιας βαλκανικής Κολομβίας, σίγουρα δεν προβλέπεται σε καμία τεχνική δημοσιογραφικής αρθρογραφίας.
«Ο κ. Κλαπ είναι ένας ανεξάρτητος αρθρογράφος, ο οποίος μελετά και διαβάζει την ελληνική πραγματικότητα εδώ και καιρό, από μια συγκεκριμένη και φορτισμένη οπτική γωνία, κάτι το οποίο φυσικά αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του. Ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων στο εξωτερικό, οι οποίοι βλέπουν την Ελλάδα ως έναν δοκιμαστικό σωλήνα κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών, που θα οδηγούσαν σε μια μεγάλη διεθνή ανατροπή, ιδίως μετά την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, όπως προκύπτει και από την αρθρογραφία του εκείνη την εποχή. Οι άνθρωποι που συμμερίζονται την αντίληψή του δεν αποτελούν πλειοψηφία σε κανέναν κοινωνικό χώρο, πόσο μάλλον στα κέντρα λήψης των αποφάσεων», ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου την περασμένη Τρίτη. Για να συμπληρώσει: «Οι αναλύσεις και οι προβλέψεις του κύκλου αυτού, για την υπέρβαση του “μετακαπιταλισμού” δοκιμάστηκαν πικρά από τον τρόπο με τον οποίον πολιτεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, αλλά και από την πολιτική διαδρομή του προσώπου που θεωρήθηκε η μεγάλη ελπίδα της παγκοσμίου νεο-αριστεράς, του κ. Βαρουφάκη».
Στην τελευταία φράση βρίσκονται όλες οι λέξεις-κλειδιά που σκιαγραφούν την ιδεολογική ομπρέλα της προκατάληψης του συγκεκριμένου δημοσιογράφου: «Μετακαπιταλισμός και νέο-αριστερά». Μια πολύ συγκεκριμένη οπτική γωνία που φλερτάρει σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο με την αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατίας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ανοίγει διαδρόμους σε μυστηριώδεις συμπλεύσεις με απολυταρχικά συστήματα.
Ο ίδιος αρθρογράφος
Σε μία πρώτη αντίδραση στο άρθρο του Κλαπ η κυβέρνηση είχε αναφέρει ότι επρόκειτο για τον ίδιο αρθρογράφο που είχε εκφραστεί αρνητικά για την Ελλάδα για το γεγονός ότι στο θέμα της λαθραίας εισόδου μεταναστών είχε υπερασπιστεί τα σύνορά της. Η αναφορά έγινε για ένα άρθρο του Κλαπ στο περιοδικό «Foreign Affairs» τον Μάρτιο του 2020, στο οποίο έγραφε μεταξύ άλλων: «Στις Καστανιές, οι ενέργειες της Ελλάδας άρχισαν να αποτυπώνουν την ηθική χρεοκοπία. Μια ομάδα Αφγανών και Σύριων επέστρεψε στην Τουρκία στις 7 Μαρτίου υποστηρίζοντας ότι οι ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας τούς χτύπησαν με ράβδους και τους έβγαλαν τα ρούχα. Κατά μήκος του Εβρου, Ελληνες εθελοντές περιφρουρούν την ύπαιθρο τη νύχτα με κυνηγετικά σκυλιά, χωρίς να εμποδίζονται από τις τοπικές αρχές. Και μια έρευνα της 10ης Μαρτίου από τους “New York Times” αποκάλυψε την ύπαρξη ενός άγνωστου κέντρου κράτησης κατά μήκος του Εβρου, όπου η Ελληνική Αστυνομία είχε συλλάβει κρυφά μετανάστες αφού είχαν διασχίσει το ποτάμι, για να τους απελάσει στη συνέχεια στην Τουρκία χωρίς τις προβλεπόμενες νομικές διαδικασίες».
