Και αν δεν ήταν ο Σπύρος Βελλινιάτης να ανακαλύψει τον Γιάννη στα Σεπόλια; Αν δεν ήταν το πείσμα του; Αν δεν ήταν η οικογένεια με το ήθος και τις αρχές; Πού θα ήταν τότε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο;
Τα πανηγύρια συνεχίζονται στον πλανήτη όλο γιατί ο Γιάννης έγραψε ιστορία. Και οι απανταχού Έλληνες χειροκροτούν τον «δικό μας» που κυριάρχησε στο NBA. Ντρέπονται να πουν ότι δεν χειροκροτούν τον Γιάννη αλλά την επιτυχία.
Αν ο Γιάννης είχε ξεμείνει στα Σεπόλια μικροπωλητής κυνηγώντας το μεροκάματο, για πολλούς θα ήταν ο μαύρος, ο ξένος, για κάποιους λιγότερους ο αράπης. Που ήρθε στην Ελλάδα και τον κάναμε άνθρωπο, που όμως μας παίρνει τις δουλειές. Δεν θα είχε -στο μικρό τους μυαλό- ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους. Και τι σημασία έχει αν γεννήθηκε εδώ και έλαβε παιδεία ελληνική; Ίσως να μην είχε καν ιθαγένεια. Θα ήταν ανύπαρκτος, όπως τόσοι άλλοι.
Αν πάλι αποτύγχανε στο NBA κανείς δεν θα τον θυμόταν, κανείς δεν θα του χρωστούσε καλή κουβέντα.
Ευτυχώς για εκείνον όμως η ζωή του χρωστούσε. Και μαζί με το πείσμα του, τους ξεκάθαρους στόχους του και την επιμονή του, τον ανέβασε στο υψηλότερο σκαλί, ίσο μεταξύ των θηρίων του ΝΒΑ. Και έτσι έγινε δικός μας, Έλληνας.
Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης είναι περισσότερο Έλληνας από πολλούς: το διεκδίκησε, το φέρει τιμή του, διαφημίζει την Ελλάδα όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Βρίζει τον αδελφό του στα ελληνικά, αγαπά ως Έλληνας.
Αλλά ο Γιάννης δεν είναι της Ελλάδας. Δεν είναι δικός μας. Η Ελλάδα είναι δική του. Γιατί όχι μόνο δεν ξέχασε αλλά προσφέρει σε κάθε δοθείσα ευκαιρία στον τόπο που μεγάλωσε, στους γείτονές του, στα παιδιά.
Γιατί επέλεξε να τον λένε Γιάννη – όπως τον έμαθε και ο πλανήτης όλος- και όχι Ούγκο όπως είναι το νιγηριανό του όνομα. Και στην Ελλάδα θα βρεθεί το Σάββατο. Γιατί πολύ απλά είναι ένας Έλληνας από τα Σεπόλια.
του Θεοδόση Παπανδρέου
