Πριν λίγες μέρες, το σύνολο της αντιπολίτευσης, με την πολιτική τους γραμμή έτοιμη και τα λόγια τους φαρμακερά, φώναζε με πάθος: «Ο Τριαντόπουλος πρέπει να παραπεμφθεί στον φυσικό δικαστή, χωρίς καθυστέρηση!»
Ο Φυσικός Δικαστής ήταν η απόλυτη απάντηση, η αναγκαία απόφαση, η μοναδική δικαιοσύνη. Ήταν η πολιτική κατεύθυνση που ταίριαζε στην εποχή της «καθαρότητας» και της «ξεκάθαρης δικαιοσύνης».
Η πολιτική, αγαπητοί φίλοι, είναι ένα άθλημα που απαιτεί όχι μόνο ταχύτητα σκέψης, αλλά και αλματώδη μεταβολή θέσεων. Και ποιος καλύτερος να το επιδείξει αυτό από την αντιπολίτευση, η οποία στην υπόθεση Τριαντόπουλου μας έδειξε το νέο της ασκητικό πρόγραμμα: την τέχνη της κωλοτούμπας.
Ακριβώς όταν όλοι περιμέναμε να καταθέσουν την αλήθεια τους και να στηρίξουν την πρόταση για άμεση παραπομπή του Τριαντόπουλου στο δικαστικό συμβούλιο, αντί να πράξουν το αυτονόητο, αποφάσισαν να αρχίσουν να εκτελούν πολιτικά ακροβατικά, όπως μόνο αυτοί ξέρουν.
Eκεί που όλοι ήταν υπέρ της άμεσης παραπομπής, μέσα σε λίγες ημέρες η ίδια αντιπολίτευση αποφάσισε ότι… αυτό δεν είναι και τόσο φυσικό! Ο Φυσικός Δικαστής έγινε ξαφνικά αφύσικος, σχεδόν ανύπαρκτος.
Γιατί; Μα γιατί τώρα η «ομαλή διαδικασία» και η «ειδική προανακριτική» μπήκαν στο προσκήνιο! Και τι καλύτερο από το να βουτήξουμε για άλλη μια φορά στην πολιτική αρένα, με την προανακριτική διαδικασία να αναλαμβάνει τα ηνία και να κρατάει ψηλά τη σημαία του θεάματος!
Η απορία είναι, λοιπόν: τι έγινε ακριβώς; Ο Φυσικός Δικαστής, τον οποίο είχαν χαρακτηρίσει άμεσο και αναγκαίο, ξαφνικά έγινε αστείο. Όχι, η άμεση παραπομπή δεν είναι και τόσο φυσική! Άφησέ το! Πάμε καλύτερα σε κάτι πιο «συναρπαστικό», πιο θεαματικό: την προανακριτική! Ο κόσμος θέλει να βλέπει δράμα, να ακούει κραυγές, να παρακολουθεί διαξιφισμούς. Και ποιος νοιάζεται αν οι διαδικασίες καθυστερούν ή δεν είναι πραγματικά απαραίτητες;
Αλλά εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο: Ενώ μέχρι χθες όλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα, τώρα που έπρεπε να το πράξουν, φάνηκε η επιδεξιότητα στην πολιτική κωλοτούμπα. Πριν ήθελαν τον Τριαντόπουλο στο δικαστικό συμβούλιο και τώρα που το αίτημά του είναι ακριβώς το ίδιο, είναι… αφύσικο! Ο Φυσικός Δικαστής που πριν ήταν η υπέρτατη αξία, τώρα είναι ξαφνικά υπερβολικός.
Αλλά φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να αναγνωρίσει την ανακολουθία. Στην πολιτική, το σπουδαίο είναι να παραμείνεις ευέλικτος – και η ευελιξία αυτή έρχεται με το ακριβό τίμημα της έλλειψης αρχών.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο: ενώ η αντιπολίτευση φώναζε για δικαιοσύνη, τώρα καλεί για καθυστέρηση, γιατί με την καθυστέρηση έρχεται το θέαμα! Ο Φυσικός Δικαστής; Ε, μάλλον είναι υπερβολικός. Αλλά αυτό το αφύσικο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.
Η πολιτική, όπως και η καλή παράσταση, χρειάζεται πάντα λίγη υπερβολή για να τραβήξει την προσοχή!
