Εδώ καράβια χάνονται, το Oruc Reis αρμενίζει; Όχι για πολύ όπως αρμοδίως και επισήμως ανακοινώθηκε από τουρκικής πλευράς. Βαίνουμε προς εκτόνωση; Ενδεχομένως, αν και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια ώστε να βρεθούμε εκεί που είχαμε μείνει το 2015, αλλά και σύνεση ώστε να αξιοποιήσουμε το κλίμα που έχει διαμορφωθεί για την Ελλάδα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, η λελογισμένα αυστηρή στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και η αλλαγή ηγεσίας στον Λευκό Οίκο, συνέτειναν ώστε ο Πρόεδρος Ερντογάν να βάλει νερό στο κρασί του. Το παιχνίδι ωστόσο δεν έχει τελειώσει. Περί αλλαγής πίστας πρόκειται, γεγονός που το ελληνικό ΥΠΕΞ οφείλει να το αντιληφθεί.
Όπως είχε πει ο Τζων Μαίναρντ Κέυνς, ο οποίος εσχάτως «επέστρεψε» με την οικονομική του θεωρία λόγω κορωνοϊού, «είναι έξυπνο να ξεκινάς από μια ακραία θέση, όταν επιδιώκεις μια επωφελή συμβιβαστική συμφωνία». Στην προκειμένη περίπτωση ο Ερντογάν ξεκίνησε από «ακραίες θέσεις» στοχεύοντας σε μια επωφελή για τη χώρα του «συμβιβαστική συμφωνία».
Προφανώς θέλει να αποφύγει τις κυρώσεις ή, την πρόθεση επιβολής κυρώσεων εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι αυτό και δηλώνει έτοιμος να φορέσει το ευρωπαϊκό του κοστούμι. Ακούγεται ως θετική εξέλιξη στα αυτιά των ευρωπαίων ηγετών; Αναμφίβολα, μια και τους παρέχει το «άλλοθι» να κλείσουν «αναίμακτα» ένα μέτωπο και να ασχοληθούν με τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις που επέφερε η πανδημία.
Το κρίσιμο στην προκειμένη περίπτωση αφορά την ελληνική πλευρά, η οποία θα πρέπει να καταστήσει σαφές προς όλες τις κατυεθύνσεις ότι, ο ευρωπαϊκός δρόμος της Τουρκίας περνάει από την Ελλάδα. Και να το κάνει εγκαίρως πριν κάποιοι στην Ευρώπη αρχίζουν να λένε… «Εδώ καράβια χάνονται». Πριν καν το σκεφθούν θα έλεγα. Συνεπώς η ρητορική εκ μέρους μας στις προκλήσεις του προηγούμενου διαστήματος πρέπει να αλλάξει.
Σκεφθείτε πως θα δει η Ευρώπη έναν Ερντογάν που θα σταματήσει να προκαλεί, που θα δηλώνει «πίστη» στην Ευρώπη και θα καλεί την Ελλάδα σε διάλογο; Και πως θα δει μια τέτοια εξέλιξη ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου τη στιγμή μάλιστα που γι αυτόν προέχει να μαζέψει τα «άπλυτα» του Τραμπ. Ας μη ξεχνάμε ότι οι χώρες δεν έχουν σταθερούς φίλους και εχθρούς.
Με αυτό ως δεδομένο, σύντομα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παίξουμε στην πίστα όπου ο κανόνας του παιχνιδιού είναι ένας: Οι χώρες έχουν σταθερά συμφέροντα. Και βεβαίως να προσέξουμε να μην είμαστε αυτοί που θα «πλύνουν τα πιάτα», αλλά να είμαστε μεταξύ εκείνων που θα ασχοληθούν με το «μαγείρεμα».
Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να χαθεί αυτό που αποκτήθηκε το προηγούμενο διάστημα και έφερε σε δύσκολη θέση τον Ερντογάν. Αυτό, δηλαδή, που τον υποχρέωσε να κάνει το άνοιγμα προς την Ευρώπη. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να τον ενθαρρύνουμε. Υπό την προϋπόθεση ότι το επιχειρούμενο άνοιγμα περνάει από την Ελλάδα. Όχι με απειλές και τσαμπουκάδες αλα τούρκα, αλλά με πατριωτικό ρεαλισμό ώστε να διαψεύσουμε τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «Κάθε 10 χρόνια η Ελλάδα κλωτσάει την τύχη της». Το άνοιγμα Ερντογάν στην Ευρώπη, κατά συνθήκη ή ειλικρινές όπως και να’ χει, δεν πρέπει να το κλωτσήσουμε!
Χ.Π.Π.
