Δίνουν και παίρνουν οι πολιτικές συζητήσεις για τους «κομματικούς ψηφοφόρους» των συλλαλητηρίων.
Κακώς λένε κάποιοι, διότι ότι οι συγκεντρώσεις αυτές ήταν «ακομμάτιστες».
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το «κομματικό χρώμα» ήταν έντονο, σημειώνοντας ότι όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρξε ανοιχτό κάλεσμα από το ΚΚΕ και υπόγεια κομματική δουλειά από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑΡ, Πλεύση Ελευθερίας, Ελ. Λύση και Νίκη για να κατεβάσουν στους δρόμους τους οπαδούς τους.
Σε κάθε περίπτωση το χρώμα της αντιπολίτευσης στις πλατείες ήταν χλωμό για να μην πούμε ξεθωριασμένο. Εκείνο το χρώμα που ξεχώρισε ήταν το αντισυστημικό, με ότι σημαίνει αυτό.
Το κυβερνών κόμμα καλείται να αναλύσει με ψυχραιμία και ξεκάθαρη στρατηγική το νέο σκηνικό και φυσικά χωρίς αλαζονεία και αφορισμούς. Επίσης, θα πρέπει να δει γιατί πολλοί ψηφοφόροι της ΝΔ πήγαν στα συλλαλητήρια.
Σίγουρα δεν πήγαν για «όσμωση» με τα πολιτικά άκρα, αλλά, μάλλον, γιατί περιμένουν από την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για ξερίζωμα των παθογενειών του κράτους, για την καλπάζουσα ακρίβεια, για τους μισθούς που φτάνουν μόνο για 15 ημέρες και για την καλυτέρευση της ζωής τους.
Πάντως η πιο δύσκολη εξίσωση για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα έχει να κάνει με τους λεγόμενους αντισυστημικούς, τους «ψηφοφόρους» των social media και τους απολίτικ.
Απλά στο σημείο αυτό καλό είναι να θυμίσουμε ότι παρόμοιες καταστάσεις στο πρόσφατο παρελθόν, οδήγησαν στο φούντωμα «αντισυστημικού» πολιτικού μορφώματος αλλά και στην είσοδο των νεοναζί της Χρυσής Αυγής στη Βουλή.
Εχοντας λοιπόν αυτά ως δεδομένα αλλά και τη «μόδα» του τραμπισμού που απειλεί πολλές χώρες, η πολιτική σταθερότητα και η δημοκρατική πορείας της χώρας μας είναι τα ζητούμενα, τα μεγάλα διακυβεύματα. Σε διαφορετική περίπτωση η χώρα μπορεί, σύντομα, να βρεθεί χωρίς «οξυγόνο».
