Δεν ήθελε να καθίσει δίπλα στον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, και προτίμησε να μην πάει στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, αλλά να ακούει τα τραγούδια του στο σπίτι του. Αυτό απάντησε μέσω ανάρτησής του ο Αλέξης Χαρίτσης υπό το βάρος της κατακραυγής όχι μόνον από τον Τύπο, αλλά και από τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Δηλώνει πως παραμένει συγκινημένος και αμφίθυμος, έλιωσε τους δίσκους του Σαββόπουλου τις τελευταίες μέρες, κάτι που είχε χρόνια να κάνει, αλλά μπροστά στον κίνδυνο να ανταμώσει με τον Άδωνι προτίμησε να κλειστεί στο σπίτι. Ήταν κι εκείνη η «μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια»... Ε, απογοητευμένος από τη στάση του Σαββόπουλου και ζοχαδιασμένος στην ιδέα ότι θα είναι και κάποιοι ανεπιθύμητοι στην τελετή, δεν πήγε.
Και κάπως έτσι επιβεβαιώνεται κι η παροιμία που λέει πως δεν γίνεται γάμος δίχως κλάματα, κηδεία χωρίς γέλια...
Τι αναφέρει ο Αλέξης Χαρίτσης στην ανάρτησή του
Ωδή στον μεγάλο αντιφατικό
Τις τελευταίες μέρες «έλιωσα» τους δίσκους του Σαββόπουλου. Είχα χρόνια να το κάνω. Αλλά η συγκίνηση ήταν η ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε, όπως θα είναι πάντα. Παρόλη την μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια.
Και τα τραγούδια του δεν γίνεται να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας, γιατί
Γεννηθήκαμε με την «Συννεφούλα».
Μεγαλώσαμε με «Μη μιλάς άλλο γι’ Αγάπη» και «Καραγκιόζη».
Μάθαμε μουσικά γράμματα με τον «Μπάλο» και «Το Περιβόλι του Τρελού».
Προσεγγίσαμε το σύμπαν του Ντίλαν και το ροκ συνολικά μέσα από τον «Άγγελο Εξάγγελο» και τον «Παλιάτσο και τον Ληστή».
Συγκινούμασταν όταν βλέπαμε τον πατέρα να δακρύζει κάθε φορά που άκουγε «του ‘60 τους εκδρομείς».
Χορέψαμε μεθυσμένοι το «ροκ ζεϊμπέκικο» της Μπέλου.
Πολιτικοποιηθήκαμε με την «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και το «Κιλελέρ».
Γι' αυτό, χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον «φίλο του τον Νιόνιο».
Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος. Αλλά σταθερά συγκινημένος.
