Το ΠΑΣΟΚ, που επιχειρεί να εμφανιστεί ως «υπεύθυνη αντιπολίτευση» και να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος στο πολιτικό σκηνικό, απέδειξε με τη στάση του στην τραγωδία των Τεμπών ότι δεν έχει αλλάξει όσο θέλει να δείχνει.
Αντί να συμβάλει σε μια ουσιαστική συζήτηση για τις διαχρονικές ευθύνες και τις παθογένειες του κράτους, επέλεξε την πιο γνώριμη τακτική του παλιού καιροσκοπικού ΠΑΣΟΚ: τον πολιτικό λαϊκισμό και τη χυδαία εκμετάλλευση μιας εθνικής τραγωδίας.
Από την «υπευθυνότητα» στη μικροπολιτική
Αρχικά, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κρατήσει μια μετριοπαθή στάση, υποσχόμενη πως θα συμβάλει στην αναζήτηση της αλήθειας. Σύντομα, όμως, το κόμμα διολίσθησε σε μια ρητορική που θύμισε τις πιο σκοτεινές εποχές του «Αυριανισμού» – εκείνου του λαϊκίστικου λόγου που χαρακτήρισε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80.
Το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη όχι μόνο απέφυγε να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ για την εγκατάλειψη του σιδηροδρομικού δικτύου, αλλά και επιδόθηκε σε μια άθλια προσπάθεια εργαλειοποίησης ενός εθνικού τραύματος.
Ο ανέξοδος καταγγελτικός λόγος
Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για ολιγωρία και έλλειψη σχεδίου, όμως αποφεύγει να απαντήσει στο βασικό ερώτημα: ποιος οδήγησε τον σιδηρόδρομο σε πλήρη απαξία; Ποιος μετέτρεψε τον ΟΣΕ σε αποθήκη ρουσφετιού; Η υποκρισία είναι προφανής. Την ώρα που οι πολίτες ζητούν αλήθεια και λογοδοσία από όλους, το ΠΑΣΟΚ επιλέγει τη βολική λύση: να ρίξει τις ευθύνες σε όσους κυβερνούν σήμερα, ξεχνώντας ότι το σιδηροδρομικό έγκλημα έχει ρίζες δεκαετιών.
Αντί να συμβάλει σε μια πραγματική προσπάθεια εξυγίανσης του κράτους, επιστρέφει στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και στην ανέξοδη καταγγελία. Δεν προτείνει λύσεις, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, δεν απαντά γιατί οι δικές του κυβερνήσεις δεν εκσυγχρόνισαν ποτέ τον σιδηρόδρομο. Το μόνο που κάνει είναι να επενδύει στον θυμό της κοινωνίας, όπως ακριβώς έκανε ο «Αυριανισμός» της δεκαετίας του ’80.
Επιστροφή στο παρελθόν
Η τραγωδία των Τεμπών θα έπρεπε να είναι η αφορμή για μια γενναία αυτοκριτική όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν. Αντί γι’ αυτό, το ΠΑΣΟΚ επέλεξε να επιστρέψει στις παλιές, δοκιμασμένες πρακτικές της δημαγωγίας. Ο Αυριανισμός επέστρεψε και το ΠΑΣΟΚ δείχνει πως, παρά τις αλλαγές ηγεσίας και τις επικοινωνιακές ανανεώσεις, παραμένει δέσμιο του παλιού του εαυτού.
Αν το κόμμα θέλει πραγματικά να έχει ρόλο στο μέλλον της χώρας, πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως ένα κόμμα-σκιώδης κατήγορος, ως ένας πράσινος ΣΥΡΙΖΑ και να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει ευθύνες. Διαφορετικά, θα παραμείνει ένα κόμμα του χθες, παγιδευμένο στις χειρότερες πτυχές της ιστορίας του.
