Ο Αύγουστος στην Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από ένας μήνας διακοπών. Είναι η στιγμή που ο κόσμος αναζητά μια παύση από την ένταση της καθημερινότητας. Να φύγει στο χωριό του, να κάνει μια βουτιά, να ανταμώσει με φίλους και συγγενείς, Να ρίξει ρυθμούς, να καθαρίσει το μυαλό του και να ξαναβρεί τον εαυτό του.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ξεκούρασης και εσωτερικής επαναφοράς, η αντιπολίτευση επιλέγει και πάλι να τραβήξει τον κόσμο προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τοξικότητα, συνθήματα διχασμού και μια μόνιμη διάθεση καταγγελίας – ακόμα και τώρα, που οι πολίτες απλώς θέλουν να ηρεμήσουν.
Μαλώνουν μεταξύ τους, μαλώνουν μόνοι τους με την κυβέρνηση, καταγγέλλουν ακόμα και έργα υποδομής που φτιάχτηκαν για να εξυπηρετήσουν το κοινό καλό, δεν σταματάνε τον χαβά τους με τίποτα.
Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο τη μιζέρια ως «γραμμή πολιτικής». Ούτε θέλει να κουβαλήσει την ένταση της τηλεοπτικής αντιπαράθεσης στην παραλία ή στο καφενείο. Ο κόσμος βλέπει, κρίνει και απορρίπτει αυτήν τη διαρκή σύγκρουση χωρίς ουσία.
Ο δημόσιος λόγος οφείλει να προσαρμοστεί στο ύφος και την ψυχολογία της εποχής, κυρίως όταν δεν υπάρχει πεδίο αντιπαράθεσης. Και τον Αύγουστο, αυτό σημαίνει: λιγότερη ένταση, περισσότερη ουσία. Γιατί ο Έλληνας δεν θέλει να ζει σε μόνιμο καθεστώς φασαρίας – θέλει να ζήσει.
