Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει δηλώσει ότι δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη, ο Σωκράτης Φάμελλος επίσης ενώ συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ κατ’ επανάληψη επιτίθεται στον θεσμό και τους λειτουργούς του. Όσο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου η κριτική και ο καταγγελτικός λόγος της αγγίζουν όλα τα κλιμάκια της Δικαιοσύνης.
Έχουν ειπωθεί τα πάντα για τους δικαστικούς λειτουργούς και για τον θεσμό. Έχουν αμφισβητηθεί όλοι όσοι λαμβάνουν αποφάσεις που δεν αρέσουν στους πολιτικούς αρχηγούς και τα στελέχη της αντιπολίτευσης σχεδόν στο σύνολό τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ενώσεις των δικαστών και των εισαγγελέων εκδίδουν κάθε τόσο ανακοινώσεις.
Και όμως την ώρα που γίνονται αυτά οι ίδιοι αυτοί αρχηγοί προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη για το παραμικρό επιχειρώντας την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου και απαιτώντας –ταυτοχρόνως– να μην τους ασκείται κριτική και κυρίως να μην αντιδρούν όσοι αισθάνονται πως θίγονται ή συκοφαντούνται, όχι από τις προσφυγές αλλά στα λογύδρια που τις συνοδεύουν.
Ακραίοι χαρακτηρισμοί που κάποιοι νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο ασκούν κριτική συνοδεύουν τις καταθέσεις σε εισαγγελικές αρχές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελευταία μηνυτήρια αναφορά του Σωκράτη Φάμελλου για την Ομάδα Αλήθειας. Πήγε και την κατέθεσε στην Ευελπίδων και ως εδώ καλά. Δικαίωμά του που κανείς δεν θα του το απαγορεύσει.
Μόνο που μετά δήλωσε πως αυτοί που διαχειρίζονται τον σχετικό λογαριασμό στα σόσιαλ μίντια εκτελούν δολοφονίες χαρακτήρων, προκαλώντας την αντίδρασή τους και την ανακοίνωση της κατάθεσης μήνυσης από την πλευρά τους. Τι ήταν να το κάνουν αυτό; Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για επίθεση κατά της δημοκρατίας. Έβαλε μέσα και λίγο από Κυριάκο Μητσοτάκη, κυβέρνηση και ΝΔ και έστησε το σχετικό αφήγημα.
Τώρα τι δουλειά έχει η δημοκρατία με τις αναφορές και τις δηλώσεις του και την αντίδραση κάποιων που θεωρούν πως συκοφαντούνται, ουδείς γνωρίζει. Αυτό άλλωστε δεν έχει καμία σημασία και δεν είχε και ποτέ για την Αριστερά και την αποκαλούμενη Κεντροαριστερά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτοί έχουν το ηθικό πλεονέκτημα ενώ οι άλλοι, η απέναντι πλευρά, το «αυτοί» του γνωστού «ή εμείς ή αυτοί», οφείλουν να αποδέχονται κάθε ύβρη και κάθε ακραίο χαρακτηρισμό.
Και επίσης στη λογική των κομμάτων που απαρτίζουν την αντιπολίτευση στη χώρα επικρατεί και η μοναδική αντίληψη για το δικαιικό σύστημα όχι μόνο το ελληνικό, σύμφωνα με την οποία αυτοί που κατηγορούνται πρέπει να αποδείξουν την αθωότητά τους και όχι αυτοί που τους κατηγορούν.
Σε κάθε περίπτωση, όταν εκείνοι που κατηγορούν τη Δικαιοσύνη και δηλώνουν πως δεν εμπιστεύονται τους λειτουργούς της προσφεύγουν σε αυτήν με κάθε ευκαιρία μάλλον ως φαινόμενο θα πρέπει να εξηγηθεί από ειδικούς.
