Ο Νίκος Πλακιάς, ο άνθρωπος που στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών έχασε τις κόρες και την ανιψιά του, με μια ανάρτησή του διατυπώνει το εύλογο ερώτημα που αποδομεί και αποκαλύπτει τη σαθρότητα των επιχειρημάτων που αθροίστηκαν στην «πρόταση Καρυστιανού» χωρίς να περιληφθεί η «θεωρία του λαθρεμπορίου», διά της οποίας ζητούν τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, σε μια αίσχιστη προσπάθεια εργαλειοποίησης της ανείπωτης τραγωδίας και της βάναυσης πολιτικής εκμετάλλευσής της από την ετερόκλητη συμμαχία των αμφιδέξιων κομμάτων της ελληνικής Βουλής,
«Έχω μια απορία: γιατί στην πρόταση του συλλόγου δεν ζητούν την ευθύνη της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού για το λαθρεμπόριο που λέγανε δυο χρόνια τώρα; Δεν είναι για ποινικές ευθύνες αυτό; Λαθρέμπορους δεν τους έλεγαν;» γράφει ο Νίκος Πλακιάς, εκφράζοντας όλους εκείνους τους νοήμονες που άναυδοι παρακολουθούν τόσον καιρό την εργώδη προσπάθεια εξασφάλισης χιλιοστογραμμαρίων οξυγόνου μήπως κατορθώσουν να βγουν από την κομματική διασωλήνωση και αποδράσουν από την επερχόμενη πολιτική πολυοργανική ανεπάρκειά τους.
«Αυτοί δεν έλεγαν μαζί με τον Βελόπουλο και την Κωνσταντοπούλου για φορτία και λαθρεμπόριο; Ε! Μήπως γιατί ξέρουν ότι λέγανε ψέματα;» διερωτάται ο Νίκος Πλακιάς, αποκαλύπτοντας το εύρος αυτής της επιχείρησης –με κραυγαλέα ψέματα και ογκώδους άγνοιας «επιστημονικά» ευρήματα εμβαπττισμένα σε ξυλόλια, κρυμμένα σε «θάμνους» και σμήνη από «μυγάκια»– να βυθιστεί η χώρα στο έλος του διχασμού και της πλήρους απαξίωσης όλων των θεσμών που στηρίζουν τις δημοκρατίες – αρχής γενομένης από τη Δικαιοσύνη, την οποία επαινούν και μέμφονται αναλόγως προς το στενό κομματικό συμφέρον τους.
«Δίχασαν τον κόσμο, τους συγγενείς και όλους εσάς, πολιτικοποίησαν τα Τέμπη και εσείς ακόμα δεν θέλετε την αλήθεια. Τα Τέμπη δεν έχουν χρώμα. Τα Τέμπη έχουν θάνατο και δάκρυα. Εγώ το έχω πει πολλές φορές, λευκή επιταγή δεν θα δώσω σε κανέναν!» – είναι η κατακλείδα της ανάρτησης του Νίκου Πλακιά, την οποία απευθύνει σε όλους όσοι έγιναν απηνείς διώκτες της αλήθειας, λαθρέμποροι του πόνου που πορεύονται με δανεικό καημό και κροκοδείλια δάκρυα στις εσχατιές της λογικής και της πολιτικής ευταξίας…
