Σαν να μην έχει αντιληφθεί ότι η χώρα δεν είναι όπως οι κομματικές οργανώσεις της Ξάνθης όπου όταν φοιτούσε ήταν βιότοπός του. Δεν μπορεί να πορεύεται με ήξεις αφήξεις.
Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Οταν οι ψηφοφόροι και φίλοι του ΠΑΣΟΚ εμπιστεύθηκαν τον Νίκο Ανδρουλάκη για να τραβήξει το κάρο από την ακινησία, η κοινωνία αντέδρασε με δύο –κυρίως– τρόπους. Μια μερίδα της επιχείρησε να τον στηρίξει, το έπραξε και μάλιστα διευρύνθηκαν τα ποσοστά του κόμματος στις δημοσκοπήσεις. Μια άλλη μερίδα της, η πολυπληθέστερη, τον αντιμετώπισε με επιφυλακτικότητα, αν όχι με προβληματισμούς, κυρίως επειδή δεν έλεγε κάτι ουσιαστικό.
Ο Ανδρουλάκης, είτε με την εν γένει πολιτική στάση του είτε με τις υστερίες στο ζήτημα της παρακολούθησής του, βρίσκεται σήμερα απολύτως στάσιμος, με πτωτική προοπτική. Ειδικά στο ζήτημα της παρακολούθησής του, πέραν του ότι ήταν νόμιμη, θα μπορούσε να είχε συντελέσει στη λύση πολλών αποριών αν έπραττε το απλό: να πάει να ενημερωθεί και εν συνεχεία να ενημερώσει κι όλους εμάς. Δεν το έπραξε και απλώς μεγέθυνε σκιές και φήμες, ενώ χάρισε στον Τσίπρα πρωτοβουλίες κινήσεων εις βάρος του.
Ταυτοχρόνως, διέπραξε μια μεγαλοπρεπή γκάφα: παρέστησε τον… γκιουλέκα της χώρας, όταν τέθηκε επί τάπητος το ενδεχόμενο μετεκλογικών συνεργασιών, εκστομίζοντας το απολύτως απρεπές πολιτικά… «δεν θα κάνουμε πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα». Δηλαδή, δήλωσε ότι θα προσβάλει την ψήφο της κοινωνίας και την επιλογή της ποιος θα είναι πρώτος, άρα εξ ορισμού πρωθυπουργός. Δηλαδή, θα οδηγήσει τη χώρα σε ακυβερνησία.
Γκάφα ολκής που θα τον κυνηγά, επειδή καταδεικνύει έλλειψη πολιτικής διορατικότητας και στρατηγικό αδιέξοδο. Την πρώτη την είδαμε και στον ορισμό των προσώπων που ανέλαβαν τους πολιτικούς τομείς του ΠΑΣΟΚ.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να μην έχει αντιληφθεί ότι η χώρα δεν είναι σαν τις κομματικές οργανώσεις της Ξάνθης που στα φοιτητικά του χρόνια ήταν βιότοπός του. Οπότε δεν μπορεί να πορεύεται με ήξεις αφήξεις. Οφείλει να εκφράσει ξεκάθαρες θέσεις. Αφού δεν θα συναινέσει στην πρωθυπουργοποίηση του πρόεδρου του πρώτου κόμματος, ποιον θέλει πρωθυπουργό; Τον εαυτό του; Μα αυτόν δεν τον εμπιστεύονται (δημοσκοπικά πάντα) παρά μόνο το 6% από το 11% όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ. Θα προτείνει άλλον; Ποιον; Και από ποιον πολιτικό χώρο; Από το πρώτο κόμμα προκειμένου να δημιουργήσει εκεί εσωκομματικές τριβές; Και σε τελική ανάλυση πώς ονειρεύεται το ΠΑΣΟΚ και με τι ρόλο;
Μέσα από τις θολές θέσεις, λοιπόν, καλό θα είναι ν’ αρχίσουν να αποσαφηνίζουν ζητήματα εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη.
