Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Ημουν εξ εκείνων που έκριναν χρήσιμο το κλείσιμο της ΕΡΤ το 2013. Ηταν ένα τέρας που εξέθρεψαν όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά και είχε φτάσει στο σημείο να καταστεί αδηφάγο και αφερέγγυο «μαγαζί» με τεράστιο κόστος. Ηταν άγαρμπο το κλείσιμο, μα τεχνοκρατικό.
Ημουν και εξ εκείνων που αντιτάχθηκαν στη βιαστική και χωρίς σχέδιο επαναλειτουργία της, μόνο και μόνο για να καταστεί εργαλείο προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ, με απαστράπτουσες πριμαντόνες την Ακριβοπούλου και τον Καψόχα… Κι ένα… μνημείο νεκρών… χωρίς νεκρούς. Παρεμπιπτόντως, ας το γκρεμίσει κάποιος.
Μεγαλώνοντας θυμάμαι –ναι, τα έζησα– τη Νάκυ Αγάθου, τον Φρέντυ Γερμανό, τον Γιάννη Διακογιάννη, τον Απόστολο Αποστολόπουλο (τεράστιος κύριος της ευπρέπειας και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας καταμεσής της πασοκρατορίας του ’80), την Κέλυ Σακκάκου και αναλογίζομαι τη σημερινή φτώχια, ειδικά στα ιδιωτικά κανάλια.
Από την άλλη πλευρά, η ιδιωτική τηλεόραση μας δείχνει καθημερινά ότι η ανοησία και η κακογουστιά δεν έχουν πάτο. Στις συναναστροφές όλο και περισσότεροι ισχυρίζονται ότι δεν βλέπουν τηλεόραση, οι δε νέοι στα μαθητικά ή φοιτητικά τους δωμάτια δεν έχουν πια τηλεόραση.
Κι έρχεται λοιπόν η ΕΡΤ των τελευταίων δύο χρόνων. Πέρυσι είχε την εκπομπή της χρονιάς, με τον Πορτοκάλογλου, είχε και κάποιες εξαιρετικές σειρές, μα πρωτίστως είχε φερέγγυα και χωρίς κραυγές ενημέρωση. Ακόμη κι αν κάποια πρόσωπα έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μας θυμίζουν το δικό τους παρελθόν και το παρελθόν της κρατικής τηλεόρασης.
Ναι, είναι ολοφάνερο ότι έχει πέσει δουλειά στην ΕΡΤ. Και ό,τι παρουσιάζει το παρουσιάζει με σοβαρότητα. Χωρίς την επιτηδευμένη οχλαγωγία, τα λαμέ σταριλίκια και τις ατέλειωτες ριπές λαϊκισμού. Και όσοι βλέπουν ακόμη τηλεόραση, μένουν ΕΡΤ. Το ακούμε όλο και πιο συχνά. Οχι μόνο επειδή ο ψηφιακός ανασχηματισμός της δίνει τη δυνατότητα στον θεατή να παρακολουθεί όποτε θέλει ό,τι θέλει, όχι μόνο για τις υποσχόμενες σειρές μυθοπλασίας, όχι μόνο για τα αθλητικά (χρειάζεται πολλή δουλειά στις μεταδόσεις στίβου και μπάσκετ), όχι μόνο για τα φρέσκα πρόσωπα και τη συνεχή ροή ενημέρωσης, όχι μόνο για τον Πορτοκάλογλου, τον Κουβαρά, τη Βιτάλη, τη Χρύσα Παπασταύρου, τη Μαρία Σιώζου, τη Σοφία Παπαϊωάννου, μα ακόμη και για τον ξενέρωτο Δεληβοριά, που σε τελική ανάλυση… αποδεικνύει τη… χούντα Μητσοτάκη στα ΜΜΕ.
Μακάρι ο Ζούλας να μην προδοθεί… Το ίδιο κι εμείς, ΕΡΤ!
