Το σχολείο ήταν πάντα το μεγάλο εργαστήριο του μέλλοντος. Εκεί όπου παιδιά γίνονται έφηβοι, και έφηβοι διαμορφώνονται σε ενήλικες. Μόνο που στην πορεία, ξεχνάμε κάτι θεμελιώδες: η γνώση από μόνη της δεν φτάνει. Αν δεν συνοδεύεται από κοινωνικές δεξιότητες, όπως ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση και η συνεργασία, τότε μοιάζει με άριστα που μένει κενό στη ζωή.
Σήμερα, τα παιδιά μας βγαίνουν από το σχολείο με βεβαρημένο πρόγραμμα και πολλές πληροφορίες, αλλά συχνά χωρίς να ξέρουν πώς να ακούσουν τον άλλον, πώς να διαχειριστούν μια σύγκρουση, πώς να σταθούν με θάρρος αλλά και με καλοσύνη στον κόσμο. Η κοινωνική αγωγή δεν μπορεί να είναι μια «παρενθετική» δραστηριότητα, πρέπει να γίνει οργανικό κομμάτι της μάθησης.
Γιατί τι είναι πιο χρήσιμο στη ζωή; Να μπορείς να λύσεις μια εξίσωση ή να ξέρεις πώς να σταθείς δίπλα σε έναν φίλο που πονάει; Να θυμάσαι ημερομηνίες γεγονότων ή να μάθεις πώς να συνεργάζεσαι σε μια ομάδα; Η απάντηση δεν είναι να διαλέξουμε το ένα ή το άλλο· είναι να τα βάλουμε δίπλα-δίπλα, ώστε η γνώση να συνδέεται με την ανθρωπιά.
Χρειαζόμαστε σχολικές εμπειρίες που να ενισχύουν τη φαντασία, τη συνεργατικότητα, την υπευθυνότητα. Να βγαίνουν οι μαθητές από την τάξη όχι μόνο με «έτοιμες απαντήσεις», αλλά με την ικανότητα να ρωτούν, να αφουγκράζονται, να σέβονται. Να δοκιμάζουν, να κάνουν λάθη και να ξανασηκώνονται.
Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη απλώς από αποφοίτους, έχει ανάγκη από ανθρώπους. Ανθρώπους που ξέρουν να χτίζουν σχέσεις, να διαλέγουν τον διάλογο αντί για τη σύγκρουση, την κατανόηση αντί για τον εγωισμό. Το σχολείο μπορεί και πρέπει να γίνει το πρώτο μεγάλο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, η μεγαλύτερη δεξιότητα που μπορεί να αποκτήσει κανείς δεν είναι να βρει τη σωστή απάντηση στο τετράδιο, είναι να βρει τη σωστή στάση απέναντι στον άλλον.
