Στον Νίκο Ανδρουλάκη πολλά μπορούν να προσάψουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αλλά σίγουρα όχι έλλειψη κομματικής εξυπνάδας. Εξάλλου η πορεία του το μαρτυρά.
Από «παιδί» του «κομματικού σωλήνα», κατάφερε γρήγορα να ελιχθεί: αρχικά να γίνει γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια ευρωβουλευτής και, στο τέλος, πρόεδρος του κόμματος. Αρα λοιπόν δεν «διακρίνεται» για «κομματική βλακεία». Το αντίθετο.
Βεβαίως, σήμερα δυσκολεύεται να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν τον κατηγορούν –ακόμη και μέσα από το κόμμα του– για θολό πολιτικό μήνυμα που εκπέμπει, τρικυμιώδη στρατηγική και πολιτικούς ακροβατισμούς.
Ειδικά μετά τη συμφωνία που έσπευσε να κάνει με την Πλεύση Ελευθερίας, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα κομμάτια του, αναμένεται να ενταθεί η κριτική για τους χειρισμούς του. Επίσης, ψυχανεμιζόμαστε ότι σύντομα θα μπει στο στόχαστρο των συντρόφων του και για την ελεύθερη δημοσκοπική πτώση του ΠΑΣΟΚ. Με λίγα λόγια, θα του ζητήσουν τον λογαριασμό.
Ωστόσο, πρέπει κανείς να είναι επιφυλακτικός για τα πραγματικά σχέδια του Νίκου Ανδρουλάκη. Κάποιοι θέλοντας να μεταφράσουν τη συμμετοχή του στη «συμμαχία των προθύμων» λένε πως αυτή έχει ημερομηνία λήξης.
Υπάρχουν όμως και άλλοι που υποστηρίζουν ότι ο Ανδρουλάκης θα το συνεχίσει γιατί ο στόχος του είναι η «κυβερνητική συμμαχία» με αυτό το ετερόκλητο σχήμα. Λείπει βέβαια ο Βαρουφάκης, αλλά ας μην… απελπίζονται οι «σύντροφοι» του ΠΑΣΟΚ: μπορεί μετά τις εκλογές να μπει στη Βουλή και να αποτελέσει το πέμπτο μέλος της «συμμαχίας των προθύμων».
Άγνοια
Ο Τζον Κένεντι είχε πει: «Η άγνοια ενός ψηφοφόρου σε μία δημοκρατία μπορεί να καταστρέψει την ασφάλεια όλων». Αν αντί «ψηφοφόρου» βάλουμε «πολιτικού αρχηγού», τότε είναι ασυγχώρητη η «άγνοια» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ που έστερξε να «συνεταιριστεί» πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε όλες του τις παραλλαγές και αποχρώσεις, για να κάνει πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.
Πολλώ δε μάλλον όταν το κόμμα του έχει «κανιβαλιστεί» από στελέχη της Κουμουνδούρου αλλά και τους περίφημους «αγανακτισμένους» της πάνω και της κάτω πλατείας, τους οποίους παρεμπιπτόντως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε «υιοθετήσει».
Έκτροπα
Αλήθεια, τόσο γρήγορα ξέχασε η νεόκοπη ηγεσία της Χ. Τρικούπη τα όχι και τόσο μακρινά, αντιδημοκρατικά και φασιστικά έκτροπα που έλαβαν χώρα τον Ιούνιο του 2011 εναντίον βουλευτών του ΠΑΣΟΚ;
Θυμίζουμε, στην περίπτωση που τα έχει… λησμονήσει: στις 29η Ιουνίου 2011, ημέρα ψήφισης από τη Βουλή του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου, οι «αγανακτισμένοι» περνούν από τα λόγια στα έργα.
Επιχειρούν, αρχικά, να εισβάλουν στη Βουλή. Στη συνέχεια οι «διαδηλωτές» προχωρούν στο... παρασύνθημα: κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν την έξοδο από τη Βουλή των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι –στην περίπτωση που το έχει ξεχάσει ο κ. Ανδρουλάκης– φυγαδεύτηκαν από την αστυνομία την τελευταία στιγμή μέσω του Εθνικού Κήπου. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι τους επεφύλασσε το αφιονισμένο πλήθος έτσι και έπεφταν στα χέρια του οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Τα… ξεροκέφαλα γεγονότα
Ξέχασε η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τα κατορθώματα της «πλατείας», της οποίας τα έργα υμνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν:
- Πετούσαν μπουκάλια νερό στον τότε αρχηγό τους, Γιώργο Παπανδρέου.
- Κυνηγούσαν να δείρουν τον Απόστολο Κακλαμάνη.
- Εδερναν τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλο.
- Ηθελαν να λιντσάρουν τον Γιώργο Πεταλωτή.
- Εδερναν τον Ανδρέα Λοβέρδο.
-Προπηλάκιζαν τον Θόδωρο Πάγκαλο.
Λησμονιά
Λησμόνησαν ο Ανδρουλάκης και οι συν αυτώ:
- Τα «δημοκρατικά δρώμενα» στην πλατεία Συντάγματος με κρεμάλες και το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
- Τις κρεμάλες και τα εξώδικα που άφηναν έξω από τα γραφεία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ οι «αγανακτισμένοι».
- Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εν χορώ τους έλεγαν «γερμανοτσολιάδες», «Πινοσέτ», «Μερκελιστές», «Ολαντρέου».
- Τον ΣΥΡΙΖΑ που δηλητηρίασε την κοινωνία με εχθροπάθεια, μίσος και διχασμό.
- Το εμφυλιοπολεμικό «ή εμείς ή αυτοί».
- Τις προγραφές πολιτικών προσώπων.
- Τις μούντζες μέσα στο Κοινοβούλιο.
- Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έστελναν e-mail στα μέλη τους και τα καλούσαν σε αντισυγκεντρώσεις όταν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ πήγαιναν σε κάποια πόλη.
- Τα «λαϊκά δικαστήρια» στο Σύνταγμα, με «ανακριτές» και «εισαγγελείς» εξέχουσες προσωπικότητες του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά και πολλά άλλα «δημοκρατικά» έκανε εις βάρος της κοινωνίας αλλά και του ΠΑΣΟΚ η «πλατεία», την οποία ο αμετροεπής ΣΥΡΙΖΑ είχε βαφτίσει «δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση».
Συμπερασματικά: Η βία, η οχλοκρατία και ο τυφλός λαϊκισμός του 2011-2014 έδωσαν ώθηση σε έναν άκρατο αντισυστημισμό, τον οποίο αργότερα εξαργύρωσαν (και με τόκο) ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Μιχαλολιάκοι και οι Κασιδιάρηδες της Χρυσής Αυγής και οι ακροδεξιοί των ΑΝΕΛ.
Είμαστε σίγουροι ότι κάτι αντίστοιχο πάει να στηθεί και σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα καταφέρουν να «αναστήσουν» το «φάντασμα των “αγανακτισμένων”».
Γι’ αυτό ξενίζει και προκαλεί ερωτήματα η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη που δείχνει να συμπεριφέρεται σαν «βοηθός» και «μέγας» χορηγός των πολιτικών άκρων. Καλού κακού, ας ρίξει μια ματιά στις τελευταίες δημοσκοπήσεις και θα καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του.
