Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποχαιρέτησε με συγκίνηση τον Διονύση Σαββόπουλο, σημειώνοντας πως «Δεν θέλω να το πιστέψω αλλά ο Διονύσης μας δεν είναι πια εδώ». Όπως ανέφερε, ο μεγάλος τραγουδοποιός αποχώρησε με τον ίδιο τρόπο που είχε τραγουδήσει ο ίδιος: «Δεν είμαι εδώ», ενώ οι άλλοι «χτύπααν τον αέρα».
Στο μήνυμά του, ο Πρωθυπουργός τόνισε ότι ο Σαββόπουλος άφησε ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική, στον στίχο, αλλά και στο δημόσιο ήθος, αποδεικνύοντας μέσα από το έργο και τη στάση του ότι ήταν «ένας υπέροχος τραγουδοποιός, ένας ευαίσθητος Έλληνας και ένας υπεύθυνος πολίτης».
Ο κ. Μητσοτάκης σημείωσε ότι η προσωπική φιλία του με τον καλλιτέχνη του επέτρεψε να γνωρίσει «μια ευγενική μορφή που είχε το μοναδικό χάρισμα να παρακολουθεί τις εποχές που αλλάζουν, αλλά και να αλλάζει ο ίδιος, κρατώντας μόνο την αυθεντικότητά του». Όπως πρόσθεσε, «αυτήν την αυθεντικότητα αποπνέει και το τελευταίο βιβλίο του με θέμα την ίδια του τη ζωή, ένα ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών».
«Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν θα μας τραγουδήσει φέτος, ότι "τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε"», ανέφερε ο Πρωθυπουργός, προσθέτοντας ότι «η βραχνή φωνή του θα μας συνοδεύει για πάντα, πλουτίζοντας καρδιά και σκέψη».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκλεισε το μήνυμά του με σκέψεις για την οικογένεια του καλλιτέχνη: «Τον αποχαιρετώ με οδύνη, με τη σκέψη μου στην αγαπημένη του Άσπα και στους δύο τους γιούς, Κορνήλιο και Ρωμανό. Τη φυσική του συνέχεια αναλαμβάνουν τα εγγόνια του, Διονύσης και Αντρέας. Και όλοι εμείς, τη διατήρηση της φωτεινής μνήμης του».
Αναλυτικά η ανάρτηση Μητσοτάκη:
Δεν θέλω να το πιστέψω αλλά ο Διονύσης μας δεν είναι πια εδώ. Με τον αποχωρισμό να συμβαίνει όπως τον είχε ο ίδιος τραγουδήσει: «Δεν είμαι εδώ». Οι άλλοι «χτύπααν τον αέρα». Και να ξεκινήσει, έτσι, ήρεμος το ταξίδι του προς μια «θάλασσα πλατιά»…Ο Σαββόπουλος έφυγε, αφήνοντας ένα ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική, στον στίχο, αλλά και στο δημόσιο ύφος. Γιατί με το έργο και τη στάση του απέδειξε πως ήταν ένας υπέροχος τραγουδοποιός.
Ένας ευαίσθητος Έλληνας. Και ένας υπεύθυνος πολίτης.Με τίμησε με τη φιλία του. Και μέσα από αυτήν μπόρεσα να γνωρίσω μία ευγενική μορφή που είχε ένα μοναδικό χάρισμα: να παρακολουθεί τις εποχές που αλλάζουν.
Και, ταυτόχρονα, να αλλάζει και ο ίδιος. Κρατώντας μόνο την αυθεντικότητά του.Αυτήν την αυθεντικότητα αποπνέει και το τελευταίο βιβλίο του με θέμα την ίδια του τη ζωή. Ένα ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών που τη διηγείται με την ίδια ζωντάνια, αλλά και ευθύτητα που είχαν τα λόγια και οι νότες του.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν θα μας τραγουδήσει, φέτος, ότι «τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε». Η βραχνή φωνή του, όμως, θα μας συνοδεύει για πάντα.
Πλουτίζοντας την καρδιά και τη σκέψη μας.Τον αποχαιρετώ με οδύνη με τη σκέψη μου στην αγαπημένη του Άσπα και στους δύο τους γιούς, Κορνήλιο και Ρωμανό.
Τη φυσική του συνέχεια αναλαμβάνουν τα εγγόνια του Διονύσης και Αντρέας. Και όλοι εμείς, τη διατήρηση της φωτεινής μνήμης του.
RIP Νιόνιο.
