Στο οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, πριν λίγες ημέρες, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατηγόρησε την κυβέρνηση για προεκλογική κινδυνολογία, κυρίως σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, και απέρριψε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να επιστρέψει σε καταστάσεις τύπου 2015. Για αυτό το τελευταίο έχει δίκιο. Τα πράγματα δεν είναι όπως το 2015. Είναι χειρότερα…
Όταν λέμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα από το 2015, αναφερόμαστε στους εξωγενείς παράγοντες. Ενώ η Ελλάδα δεν φαίνεται να είναι τόσο ευάλωτη όσο ήταν την εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η κατάσταση στη διεθνή πολιτική είναι πολύ χειρότερη σήμερα από ό,τι ήταν τότε.
Ο Ευ. Βενιζέλος, όπως χαρακτηριστικά είπε, απορρίπτει την πιθανότητα να ξαναδεί η χώρα μνημόνια, κλειστές τράπεζες και σενάρια περί δραχμής, φαίνεται να ξεχνά όμως, πρώτον, ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος στην Ευρώπη ανάμεσα στη Δύση και την Ρωσία, δεύτερον, ότι από τα έξι κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου τα τέσσερα θεωρούν τον Πούτιν από παρεξηγημένο μέχρι ήρωα και, τρίτον, ότι το ένα από αυτά καθοδηγείται από τον Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος ονειρεύεται φωναχτά επιστροφή στη δραχμή.
Με αυτά τα δεδομένα, χρειάζεται κανείς την κινδυνολογία της κυβέρνησης για να ανησυχεί; Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει ήδη το κάλεσμά του για «προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας» προς τον Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος, ασχέτως αν η Ελλάδα έχει οικονομική κρίση ή όχι, θέλει με το ζόρι να κλείσει τις τράπεζες. Και να θέλεις δηλαδή να το ξεχάσεις το 2015, δεν σε αφήνουν! Πάντως, στο ενδεχόμενο μίας τέτοιας κυβερνητικής σύμπραξης, σίγουρα θα υπάρχει μία μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2015: Έτσι και ζητήσουμε αυτή τη φορά δανεικά από τον Πούτιν, θα μας τα δώσει πολύ ευχαρίστως…
Αλλά ας αφήσουμε τον Βαρουφάκη, ας αφήσουμε και το 2015 και ας δούμε πιο πρόσφατα δεδομένα… Ο Ερντογάν την τελευταία τριετία είναι πιο επιθετικός από ποτέ και στο (πιθανότατο) ενδεχόμενο να επανεκλεγεί στην ηγεσία της Τουρκίας, θα είναι το λιγότερο απρόβλεπτος. Πόσο κινδυνολογικό είναι να θυμόμαστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα; Ή ότι πήρε το μέρος του Ερντογάν στην υπόθεση του ασύλου των οκτώ Τούρκων αξιωματικών το 2016; Κι ας πούμε ότι υπερβάλλουμε, επειδή από τότε πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια… Από τότε, όμως, που πήρε πάλι πρακτικά το μέρος του Ερντογάν καταψηφίζοντας στο Κοινοβούλιο την αμυντική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας, δεν έχουν περάσει ούτε δύο.
Αλλά ας αφήσουμε και τον Ερντογάν, που, ασχέτως του ποιον έχουμε πρωθυπουργό, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο κινδυνολογίας από μόνος του και ας θυμηθούμε την κρίση της πανδημίας… Θυμάστε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ των συγκεντρώσεων και κατά των υγειονομικών μέτρων; Ή που χάιδευε το αντιεμβολιαστικό κίνημα; Η τρέχουσα κυβέρνηση σε αυτή την κρίση προχώρησε στην ψηφιοποίηση του Δημοσίου, την οποία και χρησιμοποίησε για να οργανώσει ένα πολύ καλό εμβολιαστικό πρόγραμμα. Είναι κινδυνολογία να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν κυβέρνηση, θα τα πήγαινε χειρότερα; Ή μήπως είναι μία πολύ ρεαλιστική εκτίμηση; Πιθανώς να μην ξαναέρθει ποτέ το 2015, αλλά αν θεωρείτε ότι αποκλείεται να ξαναέρθει μία αναπάντεχη μεγάλη κρίση, μπορείτε να πείτε ότι είναι κινδυνολογία…
Εν κατακλείδι, είναι ωραία η άποψη που λέει ότι τα δύσκολα τα έχουμε αφήσει πίσω μας και μπορεί ο κ. Βενιζέλος να είναι αρκετά αισιόδοξος ώστε να την ενστερνίζεται. Κάποτε, όμως, πρέπει να βάλουμε και μυαλό και να μάθουμε ότι τίποτα καλό δεν είναι δεδομένο και ότι η ψήφος μας έχει συνέπειες, οι οποίες, ανάλογα με την παγκόσμια συγκυρία, μπορεί να είναι πολύ σοβαρές. Πριν την οικονομική κρίση, λ.χ., νομίζαμε ότι δεν μας πιάνει τίποτα, τα βλέπαμε όλα τέλεια… Μετά τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια, λέγαμε με σιγουριά «δεν θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε»… Και όταν άρχισαν πραγματικά τα δύσκολα και ο Λουκάς Παπαδήμος έλεγε από το βήμα της Βουλής ότι σε περίπτωση που γυρίσουμε την πλάτη στο μνημόνιο, την επόμενη μέρα οι τράπεζες θα κλείσουν, σχεδόν όλοι ακριβώς το ίδιο πράγμα είπαμε: «Κινδυνολογία»… «Τρομολαγνεία»… «Υπερβολές»… Τόσο ξέραμε. Μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάθαμε ότι όλα είναι δυνατά.
