Tα πρώτα δάκρυα ήρθαν μια μέρα πριν από τη συναυλία, την τελευταία της παγκόσμιας περιοδείας ενός από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα της Κ-pop μουσικής, των Stray Kids, στη Ρώμη. Ο Felix, ένας εκ των οκτώ της μπάντας, ήταν στο Κολοσσαίο, εκεί που βρισκόμασταν κι εμείς οικογενειακώς, περίπου την ίδια ώρα κάτω από τον ντάλα ήλιο, απ’ έξω, όμως, μιας και οι μικρές σνομπάρουν (προς γνώση και συμμόρφωση) τα ιστορικά αξιοθέατα.
Γράφει η Μαρίνα Πλέσσα
Τα αναθεματισμένα social media, με τα οποία γενικά οι καλλιτέχνες της Κ-pop διατηρούν εξαιρετικά στενή σχέση, προάγοντας ένα είδος διαδραστικού μάρκετινγκ που συντελεί σε μεγάλο βαθμό στη διάδοση της νοτιοκορεατικής μουσικής αλλά και στη δημιουργία στενών σχέσεων με τους fans, ενημέρωσαν για τη σχετική επίσκεψη, οι μικρές το έμαθαν, κι εμείς οι άμοιροι γονείς προσπαθούσαμε να συμμαζέψουμε την πικρία τους, λέγοντας μπαρούφες του τύπου «πού να το ξέραμε», «έτσι κι αλλιώς δεν θα τον βλέπαμε, αφού θα ήταν περιστοιχισμένος από μπράβους», «δεν πειράζει, αύριο είναι η συναυλία, θα τον δούμε εκεί». Εντάξει, κι εγώ θα σιχτίριζα αν τύχαινε να ήμουν στην ίδια πόλη, στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, με τον Ιggy Pop και δεν κατάφερνα να τον δω. Πόσο μάλλον, οι K-pop fans, οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, αποτελούν κομμάτι ενός δομημένου συστήματος ανάπτυξης «κοινωνικών σχέσεων», που τροφοδοτείται μέσα από έναν τεράστιο όγκο περιεχομένου για θαυμαστές τον οποίο παράγουν οι καλλιτέχνες της εν λόγω μουσικής στο διαδίκτυο ή στην αγορά: ζωντανές μεταδόσεις, βίντεο από τα παρασκήνια, ριάλιτι σόου, συναντήσεις fans, προώθηση αξεσουάρ και άλλα.
Ευτυχώς, η 30ή Ιουλίου ήταν κοντά, ήρθε, αλλά δεν έφυγε, αφού τη βραδιά αυτή στο καταμέστο Olimpico θα τη θυμόμαστε πάντα, και εμείς οι μεσήλικες γονείς με ένα εντελώς διαφορετικό συναυλιακό παρελθόν, όπου το πιο pop θέαμα που έχουμε δει είναι η περσινή συναυλία των Duran Duran στην Αθήνα. Και θα τη θυμόμαστε γιατί η ίδια η K-pop, μέρος του κύματος Hallyu, δηλαδή της αυξανόμενης παγκόσμιας δημοτικότητας της νοτιοκορεατικής κουλτούρας που περιλαμβάνει από μουσική, ταινίες, σειρές, καλλυντικά, με τους θαυμαστές της να αυξάνονται σε Βόρεια Αμερική, Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Λατινική Αμερική, καθόλου σημάδια επιβράδυνσης δεν δείχνει. Αντίθετα, παραμένει μια τεράστια πολιτιστική βιομηχανία που συνεισφέρει σημαντικά στην οικονομία της χώρας και για τον λόγο αυτόν στηρίζεται με διάφορους τρόπους από τις κυβερνήσεις.
Τα πάντα για τους bias
Θα τη θυμόμαστε, σίγουρα, ως ένα καλοστημένο σόου, που αν και μελετημένο από την πρώτη έως την τελευταία πινελιά, δεν μας στέρησε την επικοινωνία, τη διαδραστική σχέση, τον αυθορμητισμό, την ένταση, το διαφορετικό. Και το διαφορετικό φάνηκε από νωρίς τουλάχιστον σε εμάς, τους μη fans, συναπαντώντας τον κόσμο που είχε κατακλύσει από νωρίς το Οlimpico. Η συντριπτική πλειονότητα ήταν κορίτσια που χόρευαν παντού, αντάλλαζαν photo cards των bias, των αγαπημένων τους μελών από το συγκρότημα, ή δώριζαν ζωγραφισμένες κάρτες πάλι με τους bias, ωστόσο δεν έλειπαν και μεγαλύτερες ηλικίες (πιθανόν πολλοί να ήταν σαν εμάς, γονείς που νόμιζαν πως σύρθηκαν εκεί για χάρη των παιδιών τους, κάτι που ανετράπη από τους πρώτους ήχους της συναυλίας). Σχεδόν όλες οι πιτσιρίκες, αλλά και πολλές πιο μεγάλες ηλικιακά, έκαναν μπαμ ότι είναι fans, κάποιες κουβαλώντας πάνω τους ό,τι αξεσουάρ πλασάρει η εν λόγω βιομηχανία του συγροτήματος, από μπρελόκ, τσαντάκια, κοσμήματα, μεταχειρισμένα άλμπουμ και photocards, skzoo -το αγαπημένο δηλαδή λούτρινο του κάθε bias- που σε συνδυασμό με την ένδυση αγγίζουν ένα αξιοσέβαστο ποσό. Απαραίτητο αξεσουάρ το lightstick, ένας στύλος που φωτίζει στη διάρκεια της συναυλίας, αλλάζοντας συνεχώς χρώματα, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό κλίμα, για το οποίο (αφού το πληρώσαμε 75 ευρώ, παρακαλώ) χάσαμε κάμποσο χρόνο να καταλάβουμε πώς θα μπορέσουμε να συντονιστεί με όλα τα υπόλοιπα που ήταν μέσα στο στάδιο ώστε να συμμετέχουμε κι εμείς στη χρωματική ομοιομορφία, για να αντιληφθούμε στο τέλος ότι αρκεί η παρουσία σου στον χώρο της συναυλίας για να λειτουργήσει το ρημάδι.
Αντίστοιχα το κομμάτι της βιομηχανίας που αφορά τη μόδα ήταν ομοιόμορφα ανομοιόμορφο, με τη σκέψη μου να τριγυρνά συνεχώς στην ευκαιρία που είχα και την έχασα να φορέσω το σεμεδάκι με βελονάκι στο χέρι της γιαγιάς μου ή ό,τι άλλο άσχετο είχα σε φρου φρου, δαντέλα, και ροζ, άσπρο και μπορντό χρώμα. Τουλάχιστον να φορούσα το μπλουζάκι με τον αγαπημένο μου Iggy, θα έκανα ομάδα με έναν άλλον άσχετο που βρέθηκε στη συναυλία επιλέγοντας στάμπα των Iron Maiden, και όχι να επέμενα στην κλασσική ενδυματολογική άποψη του σακιού - όπως λέει και μία αγαπημένη φίλη γνώστρια του dress code για κάθε περίσταση.
Ένα διαφορετικό dress code
Άποψη φυσικά εντελώς παράταιρη μέσα σε έναν ενδυματολογικό κόσμο που στα μάτια μου πάντρευε το στιλ της Madonna της δεκαετίας του ’80, της Cindy Lauper, της gothic και punk κουλτούρας με ολίγον από Harry Potter, σχολική ζωή και μεσαιωνικά φορέματα που ξέμειναν σε κάποια από τα ιταλικά κάστρα της Ιταλίας. Ταυτόχρονα δεν έλειπε το σχεδόν εξωφρενικό make-up με έντονο το μολύβι και τα σχέδια από strass στα μάτια, τα πολύχρωμα μαλλιά, τα υπερβολικά αξεσουάρ. Ομολογώ ότι μερικές ενδυματολογικές προτάσεις ήταν απίστευτα εμπνευσμένες, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό στιλ, κάτι που έχουν αντιληφθεί και οι σχετικοί οίκοι μόδας, ανάγοντας σε πρεσβευτές τους καλλιτέχνες της K-pop.
Με τα πολλά, έφτασε η ώρα να στηθούμε στην ουρά για να εισέλθουμε στον χώρο, που φυσικά γέμισε, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να καβατζώσουμε την μπροστινή σειρά του σημείου της αρένας για το οποίο είχαμε βγάλει εισιτήρια και έχοντας αποδεχτεί στωικά τη σχετική γκρίνια από τα κορίτσια ότι έπρεπε να έχουμε έρθει ακόμα πιο νωρίς (σ.σ.: Ήδη είχαμε κλείσει κάμποσες ώρες έξω από το Olimpico και έμεναν να περάσουν άλλες τόσες μέχρι το τέλος, πενηνταρίσαμε πια, δεν μας λυπούνται; Όχι, καθόλου, είναι η απάντηση).
Σε κίνηση πάνω από 180 λεπτά
Tελικά σταθήκαμε προς τα πίσω, βλέποντας τα idols κυρίως από τις τεράστιες οθόνες που είχαν στηθεί στη σκηνή, με τα πλάνα να καταφέρνουν να αποτυπώνουν την εκρηκτικότητα, την ενέργεια και την ένταση της συναυλίας. Οι Bang Chan, Lee Know, Changbin, Hyunjin, Han, Felix, Seungmin, και I.N. ξεπέρασαν πάνω στη σκηνή τις τρεις ώρες. Τρεις ώρες άψογης παρουσίας, που μετουσίωσε σε πράξη τη σκληρή δουλειά χρόνων που έχει προηγηθεί. Τα πραγματικά πανέμορφα idols, που κατάφεραν να κρατήσουν επί περισσότερα από 180 λεπτά σε κίνηση και ενθουσιασμό τους χιλιάδες fans που ήρθαν από διάφορα σημεία -και από την Ελλάδα- στην αιώνια πόλη, αποδείχθηκαν άψογοι σκηνικά. Θα μου πεις πώς αλλιώς, αφού το ταξίδι για να γίνει κάποιος K-pop idol ξεκινά από πολύ νωρίς, από την εφηβεία ακόμη, και περιλαμβάνει ένα αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης, που με τη σειρά του θα οδηγήσει κάποιους σε ένα γκρουπ. Ίσως αυτή η σκληρή διαδικασία, ίσως και η ίδια η πειθαρχία που ενυπάρχει στην κουλτούρα τους, είναι αυτή που «φτιάχνει» μια συγκεκριμένη συμπεριφορά στα idols, τα οποία λειτουργούν δεμένα ως ομάδα με καθορισμένους ρόλους κόντρα στη λογική των σόλο ερμηνευτών και της ατομικής προβολής της δυτικής ποπ κουλτούρας.
Και πράγματι οι οκτώ είναι ένα, γεγονός που αντιλαμβάνεσαι από την αρχή, με την είσοδό τους στη σκηνή, οπότε και ήρθαν τα δεύτερα κλάματα από την οικογένεια αλλά και από πλήθος θαυμαστών μέσα στο στάδιο. Ουρλιαχτά και δάκρυα έγιναν επίσης ένα, λιποθυμίες κοντά μου δεν είδα, η ένταση και η καλή διάθεση της μπάντας κατέκλυσε το στάδιο κι εμείς νιώσαμε σίγουροι ότι αυτό το «ξένο» σε μας «πράγμα», δεν θα μας απογοητεύσει. Όπως και συνέβη.
Ως ένα επίσης μας αποχαιρέτισαν, με μία αγκαλιά μεταξύ τους, συμβολική των μηνυμάτων που στέλνει η K-pop για την αγάπη, την ενδυνάμωση, την αυτοέκφραση, μέσα από ένα ηχητικό συνονθύλευμα που συνδυάζει ποπ, R&B, χιπ χοπ, ηλεκτρονική ή και ροκ μουσική και χορό με ζωντανά γραφικά, συγχρονισμένη χορογραφία, με στίχους στην αγγλική και νοτιοκορεατική γλώσσα, σκόπιμη επιλογή προκειμένου από γίνονται τα τραγούδια κατανοητά σε όλον τον κόσμο.
Οι ιαχές των Stays
Τα μέλη του συγκροτήματος ήταν αεικίνητα στη σκηνή, τραγουδούσαν, χόρευαν, άλλαζαν συνεχώς θέσεις, συγχρονιζόμενοι απόλυτα μεταξύ τους, αλλά και με τους χορευτές που τους πλαισίωναν, με τον αρχηγό τους, τον Bang Chan, να καταφέρνει να κερδίσει τη μεγαλύτερη συμπάθειά μας, καθώς επικοινωνούσε συνεχώς με το κοινό. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως τουλάχιστον ένα μισάωρο ήταν αφιερωμένο στη «συζήτηση» που είχε με τους θεατές. Δεν καταλαβαίναμε ούτε αυτόν ούτε τον Ιταλό μεταφραστή, άντε λίγες σκόρπιες λέξεις, αλλά νιώσαμε αυτό το βαθύτερο που είναι πάντα το ζητούμενο σε μία συναυλία, ότι είμαστε ένα οι χιλιάδες που βρεθήκαμε εκεί, ότι πραγματικά έχουμε νικήσει τον χρόνο. Καταλάβαμε επίσης γιατί όλοι παρότρυναν στη χρήση ωτασπίδων, δεν αφορούσε τη μουσική, η οποία ήταν άψογα εκτελεσμένη από την μπάντα που συνόδευε τους stray Kids και σε πραγματικά άρτιο ήχο, αφορούσε τις ιαχές επιδοκιμασίας του κόσμου που ανέβαζαν τα ντεσιμπέλ στα ύψη ειδικά κάθε φορά που ο Bang Chan αναφωνούσε Perfetto, κολακεύοντας τους Stays, όπως λέγονται οι fans του συγκροτήματος.
Το καλύτερο ήρθε λίγο πριν από το τέλος, όταν τα μέλη της μπάντας ανέβηκαν σε δύο τρενάκια τα οποία έκαναν τον γύρο του σταδίου, στο κενό ανάμεσα στις πρώτες κάτω θέσεις και την αρένα. Ευτυχώς γρήγορα καταλάβαμε ότι έπρεπε να τρέξουμε στα κάγκελα στο πίσω μέρος της αρένας, από όπου καταφέραμε και είδαμε από πολύ κοντά οκτώ πανέμορφα, να το ξαναπώ, αγόρια, τόσο που ακόμα και η Μόνικα Μπελούτσι που πετύχαμε λίγες ώρες αργότερα στο αεροδρόμιο της Ρώμης φάνταζε λιγότερο εντυπωσιακή (εντάξει, ο άνδρας μου δεν είχε την ίδια γνώμη…).
Εκεί ήρθαν νέα κλάματα συγκίνησης και αυτήν τη φορά κράτησαν περισσότερο, καθώς είχαμε κλείσει ήδη τρεις ώρες, το σόου θα τελείωνε, αλλά δεν τελείωνε, οι Stray Kids μάς χαιρέτισαν, δεν θυμάμαι πόσες φορές, και από τη σκηνή, αλλά και από μια τεράστια οθόνη, στην οποία έστελναν τα φιλιά τους και στο τέλος ο αρχηγός, ο Bang Chan, μοιράστηκε μαζί μας μια τεράστια αγκαλιά. «I am really grateful and hope this performance becomes a memorable moment in your life», μας χαιρέτισε, εκ μέρους όλων.
Ευχαριστούμε εμείς Bang Chan, Lee Know, Changbin, Hyunjin, Han, Felix, Seungmin, και I.N.
Ευχαριστούμε, Stray Kids!
