Το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα που καίει τις κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης. Μπορεί να φανεί παράδοξο, καθώς ο ευρωπαϊκός Νότος αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου παράνομων μεταναστών, αλλά οι κοινωνίες που τοποθετούν το μεταναστευτικό ως ένα από τα δύο κύρια ζητήματα (μαζί με την οικονομία) που τους απασχολούν είναι αυτές των χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.
Αυτό διότι έχουν πολύ περισσότερους μετανάστες και ο μεγάλος αριθμός όσων προέρχονται από πολιτισμούς ασύμβατους με αυτόν της χώρας υποδοχής δημιουργεί σοβαρά προβλήματα όσον αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει δημιουργία γκέτο και «no-go» περιοχών στις μεγαλουπόλεις.
Το κυριότερο όμως είναι πως ο μεγάλος αριθμός μεταναστών (παράνομων ή νόμιμων) από περιοχές των οποίων η κουλτούρα ουδεμία σχέση έχει με αυτή των κοινωνιών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης δημιουργεί αδυναμία αφομοίωσης. Ετσι, έχουμε ύπαρξη παράλληλων κοινωνιών όπου η καθεμία ζει στον δικό της κόσμο, δίχως να αλληλεπιδρούν.
Και εφόσον κάποιοι κάτοικοι συνεχίζουν να ζουν μέσα από μια ασύμβατη κουλτούρα με αυτή της χώρας υποδοχής αυτομάτως δημιουργούνται ζητήματα ασφαλείας.
Αυτό διότι για κάποιες πράξεις που στην Κεντρική Ευρώπη μπορεί να είναι καταδικαστέες και να τιμωρούνται αυστηρά, στη δική τους κουλτούρα μπορεί να μην ισχύει το ίδιο. Έτσι, σε μια σειρά από εγκλήματα υπάρχουν κατ’ άτομο πολλαπλάσιοι θύτες από τρίτες χώρες σε σύγκριση με τον γηγενή πληθυσμό.
Αυτό κάνει τους πολίτες να αισθάνονται λιγότερο ασφαλείς απέναντι σε συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμών. Ταυτόχρονα, μέσα στις μεγάλες ποσότητες μεταναστών που έρχονται στην Ευρώπη μπαίνουν και φανατικά ισλαμικά στοιχεία, τα οποία προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες, οι οποίες τείνουν να γίνουν εβδομαδιαίο φαινόμενο σε κάποιες χώρες (π.χ. Γερμανία), και ενδυναμώνουν το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ αρχικά αρνιόταν πως το μεταναστευτικό αποτελεί πρόβλημα, προσανατολίζεται πλέον, μετά την άνοδο των αντισυμβατικών συντηρητικών κομμάτων ανά την Ευρώπη, σε δημιουργία προαναχωρησιακών κέντρων σε χώρες εκτός Ευρώπης. Κάτι που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν από την καθεστηκυία τάξη των Βρυξελλών ακραίο, τώρα ονομάζεται «πρωτοποριακή λύση».
Με δεδομένο ότι η ΕΕ πάντα αργεί και στις αποφάσεις και στην υλοποίηση, θεωρώ πολύ πιθανό να αναγκαστούν να λάβουν και άλλες «πρωτοποριακές λύσεις» στο μέλλον.
