Δεν έχω ιδιαίτερα ευχάριστες σκέψεις τελευταία. Οχι σε σχέση με τις προοπτικές της κυβέρνησης, που μόνο σαν εφιάλτη θα έβλεπα επαναφορά της Αριστεράς στην εξουσία. Δεν βλέπω τέτοια πιθανότητα, όποτε κι αν υπάρξει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Εύκολα η δύσκολα η σημερινή κυβέρνηση θα κερδίσει και πάλι τις εκλογές, θα ηγηθεί κάποιου συνασπισμού η θα προκηρύξει καινούργια αναμέτρηση – την οποία βέβαια θα κερδίσει και πάλι. Η κακοκεφιά μου έχει να κάνει με τις τύχες της χώρας γενικότερα και με το μέλλον με βάση τον λαό και τις προσδοκίες του…
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Εχω σημειώσει ξανά πως τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Και να μπούμε σαν χώρα σε μια τροχιά θεαματικών επιτυχιών. Να μην ξεχνάμε πως η πορεία των πολιτικών αλλαγών στην Ελλάδα ακολουθεί συνήθως 7ετείς κύκλους. Πριν συμπληρωθούν και τώρα, η κυβέρνηση δεν θα αλλάξει.
Το ερώτημα είναι τι θα μπορούσε να πετύχει. Τα τελευταία Ποσειδώνια λχ ανέδειξαν τον δυναμισμό της ελληνικής ναυτιλίας και τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξει αν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν δείκτης του τι θα μπορούσε να πετύχει η ελληνική φυλή. Να μην ξεχνάμε πως 100 μόλις χρόνια απο την ανάκτηση της ελευθερίας μας απο τον Οθωμανικό ζυγό, και χωρίς καμία εμπειρία η προηγούμενη ανάμνηση ελληνικής κρατικής υπόστασης, κοντέψαμε να καταλάβουμε ολόκληρη την Τουρκία! Αν αποτύχαμε αυτό οφείλεται στο λάθος διάβασμα των διεθνών συγκυριών, σε αντίθεση με τα χρόνια της Επανάστασης, και την λήψη εσωτερικών αποφάσεων που μας οδήγησαν στην απομόνωση. Η επαναφορά του βασιλιά τότε, κόντρα στις θελήσεις των μεγάλων δυτικών δυνάμεων της εποχής καθώς και η ανατροπή του Βενιζέλου, σφράγισαν τις τύχες μας.
Τα πάντα λοιπόν μπορούν να γίνουν. Φθάνει να αναγνωρίζουμε το μπόι μας και να εκμεταλλευόμαστε τις εκάστοτε συνθήκες. Τώρα ο κόσμος βρίσκεται στο κέντρο δραματικών ανακατάξεων. Η οριοθέτηση της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων πρέπει να μας βρεί σε σχετικά πλεονεκτική θέση. Οφείλουμε λοιπόν να διαβάζουμε σωστά τις εξελίξεις και να υιοθετούμε τις κατάλληλες στάσεις.
Συντασσόμενοι με αυτούς που πρέπει αλλά κι’ αντιδρώντας έμπρακτα όπου χρειάζεται. Αφήνοντας την Τουρκία να προβάλει ατιμώρητα τον αναθεωρητισμό της, παρά τις δικές μας διαμαρτυρίες, καθιερώνει ερωτήματα στο διεθνές σκηνικό. Οφείλουμε να δείξουμε πως έχουμε φωνή και δόντια. Που κάτω από ορισμένες συνθήκες είναι σε θέση να δαγκώσουν. Αρχίζοντας απο την πάταξη της παράνομης μετανάστευσης μέχρι την απόκρουση της όποιας αμφισβήτησης εθνικού χώρου. Δεν εξασφαλίζεις διεθνή εκτίμηση αν δεν δείξεις έτοιμος να πάρεις ρίσκα για να υποστηρίξεις ο,τι σου ανήκει. Τυπώνοντας βέβαια χάρτες. Και υποστηρίζοντάς τους έμπρακτα.
Μίλησα πριν για την ναυτιλία. Γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν παράδειγμα συμπεριφοράς της ελληνικής πολιτείας; Αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η απουσία γραφειοκρατίας και δημοσίων ελέγχων και κανονισμών. Τωρα που έχουν κάπως αυξηθεί αυτά, λογω περιβαλλοντικών μέτρων η εξ αιτίας του πολέμου, τα προβλήματα μεγαλώνουν. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε η ασυμβίβαστη φωνή της ναυτιλίας στα διεθνή φόρα και να υποστηρίζουμε τα συμφέροντά της. Γιατί να δεχθούμε λχ απαγόρευση μεταφοράς ρωσικών ενεργειακών φορτίων στην Ευρώπη απο θάλασσα, ενώ επιτρέπεται δια ξηράς (αγωγοί); Οι Γερμανοί, οι Ούγγροι οι Αυστριακοί το πέτυχαν. Εμείς γιατί οχι; Πως είναι δυνατόν να υφιστάμεθα πειρατεία σε βάρος ελληνικών πλοίων στον Περσικό Κόλπο, σαν αντίποινα για κατάσχεση απο μέρους μας ρώσικου τάνκερ που μετέφερε ιρανικό πετρέλαιο, εξ ονόματος των ΗΠΑ; Σε τι ωφελήθηκε η χώρα; Και τώρα κινδυνεύουν άλλα 17 (;) ελληνικά πλοία…
Γιατί να μην υιοθετηθούν και στην ξηρά οι αρχές και οι μέθοδοι που καθορίζουν τη λειτουργία των ναυτιλιακών εταιριών σαν επιχειρήσεων; Ολες οι επιστημονικές ειδικότητες εκεί είναι απαραίτητες: γεωστρατηγική ανάλυση, μελέτη ρίσκου, δεδομένα χρηματοδότησης, τεχνικές υποδομές, περιβαλλοντικές προυποθέσεις, εξασφάλιση φορτίων (προιόντων), μακροχρόνιες συμφωνίες και τόσα αλλα. Απλά δεν υπάρχει δημόσια γραφειοκρατία. Γιατί να μην μάθουμε από εκεί; Και να εφαρμοσθούν και στην ξηρά τα συμπεράσματα των δεδομένων που έκαναν την ελληνική ναυτιλία μεγάλη. Δημιουργώντας έτσι ένα μέλλον παγκόσμιας απήχησης…
Το άρθρο δημοσιεύεται στα ΝΕΑ
