Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επιλέγει ξανά τον δρόμο της καταγγελίας και της υπερβολής, επιχειρώντας να στήσει γύρω της ένα σκηνικό σκανδάλου για να τραβήξει την προσοχή. Με δραματικούς τίτλους, μακροσκελείς ανακοινώσεις και ρητορική που θυμίζει περισσότερο δικαστική αγόρευση παρά πολιτικό λόγο, η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας δείχνει πως έχει ως μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο τον θόρυβο. Η τακτική της, όμως, δεν αποδομεί την κυβέρνηση· αποδομεί την ίδια.
Με το γνωστό ύφος των «αποκαλύψεων», μετατρέπει κάθε έγγραφο και κάθε διαδικασία σε δήθεν συνταρακτικό γεγονός. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: πολύς θόρυβος, καμία ουσία. Η Πλεύση Ελευθερίας καταγράφει έτσι την εικόνα ενός κόμματος που ζει αποκλειστικά από τις φωνές και τις καταγγελίες της αρχηγού του, χωρίς καμία προγραμματική σοβαρότητα.
Η ειρωνεία είναι προφανής. Ενώ εμφανίζεται ως υπερασπιστής της διαφάνειας, επιλέγει να «φουσκώνει» τα πάντα σε σενάρια συνωμοσίας και σκοτεινών παιχνιδιών, χάνοντας έτσι την αξιοπιστία της. Στην πράξη, η εμμονή της με θεατρικούς χαρακτηρισμούς απομακρύνει το κοινό από τα ίδια τα ζητήματα που υποτίθεται πως θέλει να αναδείξει.
Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να παρασυρθεί από το σόου της κ. Κωνσταντοπούλου. Η χώρα έχει ανάγκη από καθαρή πολιτική και σοβαρές λύσεις, όχι από θορυβώδεις καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα. Αν η Πλεύση Ελευθερίας θέλει να θεωρείται πολιτική δύναμη, πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί πέρα από τον θόρυβο που δημιουργεί η αρχηγός της.
