Θυμάμαι σαν να ήταν χθες την πρώτη φορά που τη συνάντησα. Νεαρή φοιτήτρια της Νομικής, να είναι συνεχώς στο πλευρό του πατέρα της, Γεωργίου Γεννήματα, ρουφώντας σαν σφουγγάρι τα λόγια και την εμπειρία του, μα πάνω από όλα το ήθος και την αγάπη του για τους ανθρώπους. Στα χρόνια που πέρασαν είδα τη Φώφη να μεγαλώνει. Οχι σε ηλικία. αλλά σε ανάστημα Να γίνεται τόσα πολλά παραπάνω από «κόρη του Γεννηματά».
Μια σπουδαία και έντιμη πολιτικός, μια γυναίκα μαχήτρια. πρότυπο δύναμης και αξιοπρέπειας, μια τρυφερή μητέρα. μια καλή φίλη και. πάνω από όλα. ένας άνθρωπος με καρδιά, ήθος, αγάπη, χαμόγελο. Οι μάχες που έδωσε, αμέτρητες. Οι περισσότερες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μάχη για να σταθεί στα πόδια της, όταν έχασε και τους δύο γονείς της. Μάχη για να αποκτήσει τα τρία παιδιά της, που τόσο πολύ λάτρευε. Μάχη για να επικρατήσει στον χώρο της πολιτικής, έναν χώρο σκληρό και ανδροκρατούμενο. Μάχη για την ίδια της τη ζωή.
Κάθε φορά κατάφερνε να βγει νικήτρια «θα τα καταφέρει και πάλι», σκέφτηκα όταν μπήκε στον «Ευαγγελισμό» πριν από δέκα ημέρες. Και, όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, τα κατάφερε. Κατάφερε ακόμα και με τον τρόπο που έφυγε να αποδείξει πόσο σπουδαίος και σπάνιος άνθρωπος ήταν. Κατάφερε να ενώσει τους απλούς πολίτες και τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων. Υποκλιθήκαμε όλοι μαζί στο μεγαλείο της ψυχής της και της δύναμής της Μας έκανε να δακρύσουμε και να αναλογιστούμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, που είναι σημαντικότερη από κάθε αντιπαράθεση, πως δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω, να αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους. Αυτή ήταν η Φώφη που είχα την τιμή και την ευλογία να γνωρίσω.
Για εμένα και για τον σύζυγό μου, Βαρδή, η σχέση μας με τη Φώφη ήταν πολύ παραπάνω από μια σχέση κοινωνική ή φιλική. Ηταν μια σχέση ζωής που μας έχει βαθιά σημαδέψει. Τα δάκρυα κυλούν ασταμάτητα όλες αυτές τις ημέρες Οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν τη σκέψη μου. Μαζί με τη Φώφη έφυγε ένα πολύτιμο κομμάτι της καρδιάς μου. Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι η απώλειά της να αποτελέσει έναν φάρο για την ελληνική κοινωνία, που θα οδηγεί την πατρίδα μας στην ομόνοια και την ομοψυχία που εκείνη οραματίστηκε. Προσωπικά, θα της είμαι αιώνια ευγνώμων. γιατί μέσα από την ειλικρινή φιλία και αγάπη της με έκανε καλύτερο άνθρωπο θα μας λείπει πάντα.
- Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO. Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «Ελπίδα». Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
