Έφτασαν στο Κάιρο με βλέμμα αποφασισμένο, μαντίλες, πανό και βεβαιότητα πως ο κόσμος αλλάζει με μια πορεία. Σκοπός τους να φτάσουν στη Γάζα. Ή έστω κοντά. Ή έστω κάπου που να φαίνεται στον χάρτη. Είχαν διαβάσει αναλύσεις, είχαν φωνάξει συνθήματα, είχαν ανεβάσει ιστορίες και αναρτήσεις. Ήταν έτοιμοι για τη μάχη.
Η υποδοχή στο αεροδρόμιο ήταν λιγότερο θερμή από ό,τι περίμεναν. Μερικοί κρατήθηκαν για έλεγχο, άλλοι βγήκαν ανενόχλητοι. Όσοι πέρασαν, ξεκίνησαν να οργανώνονται. Μη φανταστεί κανείς τίποτα συγκροτημένο. Μετακινήθηκαν προς το Σινά… με ταξί. Χωρίς σχέδιο, χωρίς άδεια, χωρίς συνοδεία. Μόνο με τον ενθουσιασμό ότι πάνε να «σπάσουν τον αποκλεισμό», να «δείξουν αλληλεγγύη», να «συντρίψουν τον ιμπεριαλισμό».
Ο ταξιτζής ήξερε πού τους πήγαινε. Οι ίδιοι δεν είχαν ιδέα. Πλησίασαν σε σημεία ελέγχου, έφτασαν μέχρι την Ισμαηλία. Εκεί τους σταμάτησαν οι αιγυπτιακές αρχές. Οι αστυνομικοί δεν χρειάστηκε να φωνάξουν. Απλώς τους εξήγησαν πως πορεία προς τη Ράφα δεν γίνεται χωρίς άδεια, χωρίς συνεννόηση, και κυρίως χωρίς επαφή με την πραγματικότητα.
Η απογοήτευση ήταν διάχυτη. Οι τοπικοί συντονιστές που υποτίθεται πως θα τους υποστήριζαν, εξαφανίστηκαν. Οι ταξιτζήδες αρνήθηκαν να τους πάνε πιο πέρα. Οι περισσότεροι αλληλέγγυοι έμειναν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Κάποιοι άρχισαν να καλούν την ελληνική πρεσβεία. Άλλοι ζήτησαν από το ελληνικό κράτος να τους βοηθήσει να επιστρέψουν.
Το ίδιο κράτος που κατηγορούσαν λίγες μέρες πριν για «χουντική καταστολή», τώρα ήταν η μοναδική τους ελπίδα να βρουν το δρόμο για το αεροδρόμιο. Η επανάσταση προσωρινά αναβλήθηκε λόγω αστάθειας στο πρόγραμμα μετακινήσεων.
Δεν πέρασαν ποτέ στη Γάζα. Δεν έσπασαν κανέναν αποκλεισμό. Το μόνο που έσπασε ήταν η ψευδαίσθηση ότι οι πολιτικές συγκρούσεις λύνονται με συνθήματα, μαντίλια και καλή πρόθεση. Έμειναν με λίγες φωτογραφίες, κάποιες συγκινητικές αναρτήσεις και έναν λογαριασμό για το ταξί που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του.
