Το Ισραήλ δεν είναι απλώς ένα κράτος στη Μέση Ανατολή. Είναι το τελευταίο οχυρό του δυτικού κόσμου σε μια περιοχή που βυθίζεται όλο και περισσότερο στη βαρβαρότητα και τον φανατισμό.
Η πρόσφατη σύρραξη με το Ιράν δεν είναι μια ακόμα τοπική διένεξη, αλλά η κορυφή ενός παγόβουνου: η αναμέτρηση ανάμεσα στη δημοκρατία και τη θεοκρατική καταπίεση, ανάμεσα στον πολιτισμό και τη φονταμενταλιστική τρομοκρατία.
Το ιρανικό καθεστώς των μουλάδων, μια θεοκρατική δικτατορία που βασανίζει τον ίδιο της τον λαό, δεν περιορίζεται εντός των συνόρων του. Αντιθέτως, εξάγει φανατισμό, όπλα και μίσος σε όλη την περιοχή. Η Χεζμπολάχ στον Λίβανο, η Χαμάς στη Γάζα, οι Χούθι στην Υεμένη, ακόμη και σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ και τη Συρία, όλοι αποτελούν παραρτήματα του ιρανικού επεκτατισμού. Δεν πρόκειται για ανεξάρτητα κινήματα. Είναι οι βραχίονες μιας παγκόσμιας στρατηγικής αστάθειας, που εκπορεύεται απευθείας από την Τεχεράνη.
Σε αυτή την πραγματικότητα, το Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα να αμυνθεί. Όχι μόνο για να προστατέψει τους πολίτες του από πυραύλους και τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά για να διασφαλίσει το δικαίωμά του στην ύπαρξη. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δεν είναι αμυντικό. Είναι επιθετικό εργαλείο, σχεδιασμένο για να εκβιάζει και ενδεχομένως να αφανίσει το Ισραήλ. Μια πυρηνική Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν δεν απειλεί μόνο το Τελ Αβίβ, απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια.
Η Τουρκία του Ερντογάν, ενώ υποκρίνεται τον σύμμαχο της Δύσης, έχει διατηρήσει στενούς δεσμούς με το Ιράν, τόσο σε επίπεδο εμπορίου όσο και γεωστρατηγικής συνεννόησης. Από τη ρητορική κατά του Ισραήλ μέχρι την ανοχή προς τους τρομοκράτες, το καθεστώς Ερντογάν παίζει διπλό παιχνίδι που υπονομεύει κάθε προσπάθεια ειρήνης.
Η αλήθεια είναι σκληρή: η Δύση σταματά στο Ισραήλ. Αν πέσει το Ισραήλ, δεν θα υπάρχει πλέον κανένα ανάχωμα απέναντι στην ισλαμιστική βαρβαρότητα. Το Ισραήλ δεν πολεμά μόνο για την επιβίωσή του. Πολεμά για την ίδια την ιδέα της ελευθερίας. Και γι’ αυτό, η θέση κάθε φιλελεύθερου ανθρώπου πρέπει να είναι ξεκάθαρη: στο πλευρό του Ισραήλ.
