πρόγραμμα (το)
- πολυσέλιδη συλλογή με θέσεις, προτάσεις και δεσμεύσεις, η οποία δημοσιεύεται προεκλογικά από τα κόμματα και δεν τη διαβάζει σχεδόν κανείς «η αγαπημένη μου ασχολία την προεκλογική περίοδο είναι να μη διαβάζω τα προγράμματα»
- έκφραση ελπίδας, ευχή «αχ, ένα αστέρι πέφτει… γρήγορα να κάνουμε ένα πρόγραμμα» \
- υπόσχεση που δεν πρόκειται να τηρηθεί «να ξέρεις ότι οι υποσχέσεις του για αλλαγή συμπεριφοράς δεν είναι τίποτα περισσότερο από προγράμματα».
Μια κωμική συνήθεια…
Μια από τις πιο κωμικές συνήθειες κάθε προεκλογικής περιόδου είναι η επίκληση των προεκλογικών προγραμμάτων. Ολοι ξέρουμε ότι τα προγράμματα είναι λιγότερο δεσμευτικά και από ένα «να κανονίσουμε να βρεθούμε» και γι’ αυτό σχεδόν κανείς ψηφοφόρος δεν μπαίνει στον κόπο να τα διαβάσει. Δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα.
Οχι μόνο επειδή συχνά είναι ανειλικρινή ως προς τις προθέσεις αυτών που τα καταρτίζουν, αλλά κυρίως επειδή σπανίως λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την πραγματικότητα και τις δυνατότητες των κατοίκων της χώρας και των εκπροσώπων τους. Στην καλύτερη περίπτωση τα προγράμματα είναι μια σειρά από ευχές, οι οποίες είτε δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ είτε θα εκπληρωθούν σε μια κουτσουρεμένη εκδοχή τους.
Ειδικά για όσους έχουν κυβερνήσει στο παρελθόν, ένα πρόγραμμα στην πραγματικότητα είναι η μάλλον παράλογη απαίτηση να δοθεί περισσότερο βάρος στα λόγια απ’ ό,τι στα έργα. Σκεπτόμενος βέβαια πόσες φορές αυτή η απαίτηση έχει ικανοποιηθεί, ίσως τελικά να μην είναι και τόσο παράλογη.
Η δεύτερη ως πρώτη
Ίσως να μην είναι τόσο παράλογη η πιθανότητα να ξαναενώσουν τις δυνάμεις τους ο μπρόεδρος Τσίπρας και ο άνθρωπος- παγόνι (κατά κόσμον Γιάνης Βαρουφάκης), με τον σύντροφο Ανδρουλάκη στον ρόλο του Κόκκινου Πάνου.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κολλημένος σε μια αντιδεξιά ρητορική ταιριαστή με τη δεκαετία του ’80, φαίνεται να μην τρομάζει στην ιδέα μιας δεύτερης φοράς Αριστεράς, αν αυτή είναι η πρώτη δική του.
Αποκομμένος από την πραγματικότητα
Στο ρομαντισμό απέδωσε ο σύντροφος Μουζάλας τα παραμύθια με τα οποία φλόμωσαν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ ένα σημαντικό (και ιδιαιτέρως αφελές) κομμάτι του πληθυσμού το 2015, χωρίς να καταλαβαίνει ότι η εκδοχή του είναι χειρότερη από αυτή της συνειδητής εξαπάτησης.
Το να είναι κανείς αποκομμένος από την πραγματικότητα είναι πιο επικίνδυνο από το να είναι απατεώνας. Τουλάχιστον ο δεύτερος συνήθως ξέρει πού να σταματήσει.
Ανάσταση των ζόμπι
Μια λαμπάδα με την εικόνα του Αντρέα του Παπαντρέου (το γράφω με τη σωστή γραφή, χρησιμοποιώντας το προοδευτικό «ντ» και όχι το δεξιό «δ») και τη φράση «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών» πόσταρε ο υποψήφιος περιφερειάρχης Γιάννης Σγουρός, προφανώς αγνοώντας ότι οι ταινίες με ζόμπι κατατάσσονται στις ταινίες τρόμου ή στις κωμωδίες και σίγουρα όχι στις πολιτικές.
