μιθριδάτης (ο)
- παλιός καλλιτέχνης που οι μέρες της επιτυχίας του έχουν περάσει προ πολλού «αναρωτιέμαι πως να αισθάνονται οι μιθριδάτες όταν τους αναγνωρίζουν όλο και λιγότεροι στον δρόμο»
- κομματικοποιημένος καλλιτέχνης «εδώ και δεκαετίες συνηθίζεται οι καλλιτέχνες που δεν μπορούν πια να κάνουν τέχνη, να γίνονται μιθριδάτες και να κάνουν πολιτική»
- αμαρτωλός που έχει πάρει συγχώρεση, αναβαπτισμένος «μπορεί να έκανε πολύ άσχημα πράγματα παλιά, αλλά όταν κανείς γίνεται μέλος της Εκκλησίας μας θεωρείται μιθριδάτης και οι αμαρτίες του συγχωρούνται».
Η Εκκλησία του ΣΥΡΙΖΑ και οι αμαρτίες
Απορώ με τους συμπολίτες που παραξενεύονται επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορούν για τα παλιά τουίτ του Μιθριδάτη, τα οποία αν τολμούσε να είχε γράψει κάποιος αντίπαλος των συντρόφων δεν θα τον ξέπλενε ούτε ο Νιαγάρας.
Φαίνεται πως πολλοί ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι η Αριστερά (και άρα ο ΣΥΡΙΖΑ), αδυνατώντας να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις σε πρακτικά προβλήματα δεν είναι πια μια πολιτική παράταξη αλλά μια Εκκλησία της οποίας τα μέλη ενώνει η πίστη και όχι η λογική.
Όπως λοιπόν συμβαίνει σε κάθε Εκκλησία, κάθε νέο μέλος θεωρείται απαλλαγμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος, οι οποίες με τη βάπτιση (τη συμμετοχή στα ψηδέλτια ή τη συμμετοχή στους «αγώνες της Αριστεράς») διαγράφονται, ο αμαρτωλός συγχωρείται και ανανήψας ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια νέα ζωή προσφοράς στον Ανθρωπο.
Χοντρό δούλεμα
Το πιο αστείο με τον Μιθριδάτη είναι το ότι η υποψηφιότητά του αναγγέλλεται ως «προσπάθεια προσέλκυσης των νέων ψηφοφόρων».
Με δεδομένο ότι ο νεότερος στο κοινό του Μιθριδάτη δεν πρέπει να είναι κάτω από τα 35, περισσότερο ως προσπάθεια προσέλκυσης μεσηλίκων πασχόντων από παρατεταμένη εφηβεία μοιάζει.
Της παρανομίας το… κάγκελο!
«Απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει στον Πάνορμο» είπε ο Μηνάς στους φίλους που συνάντησε σε μια καφετέρια που με τα τραπέζια της είχε καταλάβει όλο το πεζοδρόμιο.
Στη συνέχεια συμφώνησε στο πόσο ζωντανή κάνουν μια πόλη τα γκράφιτι και μετά πήρε το αυτοκίνητο που είχε διπλοπαρκάρει απέναντι και γύρισε στο σπίτι του (που επιτέλους πέρυσι κατάφερε να νομιμοποιήσει).
Ζουν ανάμεσά μας
Αν κάποιος ξεκινήσει να σας μιλάει για την «ιδιωτικοποίηση του νερού» οφείλετε να είστε προσεκτικοί.
Αργά ή γρήγορα, θα σας ξεφουρνίσει κάτι για «τα εμβόλια που μας έβαλαν να κάνουμε» και δεν αποκλείεται η κουβέντα να καταλήξει στους ψεκασμούς.
Ή στο «τσιμέντωμα της Ακρόπολης» που καθόλου άσχετο με τους ψεκασμούς (και το νερό) δεν είναι.
