Όταν ένας άνθρωπος που επί χρόνια μαστορεύει τις λέξεις και τις ιδέες σαν χειρουργός της ειρωνείας αποφασίζει να ανέβει στη σκηνή, δεν το κάνει για να εντυπωσιάσει. Το κάνει για να χτυπήσει εκεί που πονάμε — και να το κάνουμε μαζί γέλιο. Ο Μάνος Βουλαρίνος, μετά από ραδιοφωνικές και δημοσιογραφικές διαδρομές που τον έκαναν αγαπημένο (ή μισητό — και τα δύο είναι τίτλοι τιμής), φέρνει το αναγνωρίσιμο ύφος του στο θέατρο Λαμπέτη με την παράσταση «Αρπαχτή».
Μα είναι όντως αρπαχτή; Μόνο αν θεωρήσουμε «αρπαχτή» μια φροντισμένη, πολυεπίπεδη, ευφυή σάτιρα που ανατέμνει την ελληνική πραγματικότητα, με τρόπο που μας κάνει να γελάμε και να κρυφοαναστενάζουμε ταυτόχρονα. Με εργαλεία του την αφήγηση, την εικόνα και το ηχητικό μοντάζ, ο Βουλαρίνος αποδομεί τα σοβαρά χωρίς να τα ευτελίζει και σαρκάζει τα γελοία χωρίς να τα χρυσώνει.
Η «Αρπαχτή» δεν είναι παράσταση με ίσες αποστάσεις. Είναι ό,τι να ‘ναι — δηλαδή ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε και γιατί γελάμε ακόμη. Και γι’ αυτό αξίζει να την παρακολουθήσεις. Όχι για να συμφωνήσεις. Αλλά για να σκεφτείς — γελώντας.
Και όπως έγραψε ο ίδιος μετά την πρεμιέρα:
«Το Λαμπέτη γέμισε, άκουσα μπόλικα γέλια, πήρα μπόλικο χειροκρότημα, έκανα λιγότερα λάθη από όσα νόμιζα ότι θα κάνω, ανακάλυψα άνθρωπο που έχει ψωνίσει από τον Βελόπουλο... τι άλλο να ζητήσω; Η πρώτη 'Αρπαχτή' ήταν επιτυχία και μπράβο σας. Ραντεβού την άλλη Κυριακή.»
Μέχρι τότε, ας αφήσουμε λίγο χώρο στο χιούμορ που δεν ζητά άδεια για να πει τα πράγματα όπως είναι.
