Δύο χρόνια μετά την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας το πιο ενδιαφέρον πολιτικά δεν είναι να καταγραφεί ένας απολογισμός ενός πράγματι πυκνού κυβερνητικού έργου μα κυρίως, με αφετηρία δύο διαπιστώσεις να γίνουν ορισμένες σκέψεις για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η ιδεολογική ηγεμονία στους ίδιους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και στην κοινωνία.
Η Κυβέρνησή μας, η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίζει μία αδιαμφισβήτητή πολιτική ηγεμονία που αποτυπώνεται σε όλες τις μετρήσεις κοινής γνώμης. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο κατά το οποίο, μετά από δύο χρόνια Διακυβέρνησης να καταγράφεται φθορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δημοσκοπική υπεροχή 13 έως 17 μονάδων της Κυβέρνησης. Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωση.
Η δεύτερη είναι ότι σε δύο χρόνια λίγες κυβερνήσεις διαχειρίστηκαν τόσα μείζονα σημεία/ κρίσεις: η μεταναστευτική εισβολή που οργάνωσε η Τουρκία, η ελληνοτουρκική κρίση του περσινού θέρους και πρωτίστως η πανδημία διαμόρφωσαν ένα εξαιρετικά απαιτητικό πεδίο κυβερνητικής δράσης. Και βέβαια πολλά θα μπορούσαν να έχουν πάει άσχημα και με βαρύτατες συνέπειες για την Ελλάδα. Αντιθέτως, η Κυβέρνηση όχι μόνο απέτρεψε τους κινδύνους, αλλά γνώρισε στον κόσμο την Ελλάδα που τα καταφέρνει, την Ελλάδα που επιτυγχάνει.
Αυτές οι δύο διαπιστώσεις συνήθως αναλύονται με όρους παραδοσιακούς στην πολιτική ανάλυση: ο Μητσοτάκης ηγεμονεύει στο Κέντρο. Αφήνοντας τη συζήτηση περί της ταυτότητας του Κέντρου σήμερα, η αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης διεισδύει καταλυτικά σε τεράστια τμήματα της κοινωνίας: στα μεσαία στρώματα, στους επαγγελματίες, στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους αστυνομικούς και στους αξιωματικούς, στους δημόσιους υπαλλήλους, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στα Επαγγελματικά Επιμελητήρια και στους επαγγελματικούς συλλόγους, σχεδόν παντού.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο βασικός λόγος είναι ένας και δομικός: γιατί μετά τη βιαιότητα της δημοσιονομικής προσαρμογής των μνημονιακών χρόνων, μετά την κορύφωση της αντιμνημονιακής ρητορικής, ήρθε η εμπειρία της διακυβέρνησης από την «πρώτη φορά Αριστερά» και η διάλυση όλων των προσδοκιών, όλων των λαϊκιστικών ψευδαισθήσεων.
Αυτός ο συνδυασμός βαθύτατα πολιτικών εμπειριών είναι που έχει αλλάξει άρδην το ιδεολογικό παράδειγμα, είναι που έχει διαμορφώσει τους όρους της ανατροπής της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, είναι που έχει διαμορφώσει μία διαφορετική συλλογική ταυτότητα του λαού μας.
Το σημαντικό δεν είναι τόσο η σημερινή πολιτική καχεξία του ΣΥΡΙΖΑ. Το σημαντικό είναι η ήττα των ιδεών και του πολιτικού προγράμματος της Αριστεράς μέσα στην κοινωνία.
Όταν πριν χρόνια συζητούσαμε για ανάπτυξη, η μόνη εναλλακτική ήταν οι δημόσιες επενδύσεις. Σήμερα όλοι ζητούν την προσέλκυση των ιδιωτικών επενδύσεων ως τον μόνο τρόπο μεγέθυνσης της οικονομίας.
Όταν πριν χρόνια κάποιοι μιλούσαμε για τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, ήμασταν οι «λακέδες του κεφαλαίου» και οι «εχθροί της εργατικής τάξης». Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία επικροτεί τη μείωση φόρων και προσδοκά ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις.
Όταν πριν χρόνια συζητούσαμε για την ύπαρξη του πανεπιστημιακού ασύλου, του ασύλου για τη βία της άκρας Αριστεράς, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα νομοθετούσαμε όχι απλώς την κατάργησή του αλλά τη λειτουργία της Πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Όταν πριν χρόνια συζητούσαμε για περιοριστική μεταναστευτική πολιτική, ήμασταν ακραίοι. Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία επικροτεί την περιοριστική πολιτική της Κυβέρνησης και μας ζητούν να είμαστε ακόμα πιο αποφασιστικοί.
Πριν μερικά χρόνια, οι κυβερνήσεις εκάμπτοντο μπροστά στις απεργίες πείνας καταδικασμένων τρομοκρατών και στις πράξεις αλληλεγγύης προς αυτούς. Η Κυβέρνησή μας όχι. Και η κοινωνία ήταν μαζί μας και σε αυτό.
Τι πιστώνεται ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης σε αυτή την αλλαγή παραδείγματος; Την προεκλογική του ειλικρίνεια, την αφοσίωσή του στην υλοποίηση των δεσμεύσεών του, την οικοδόμηση μιας σχέσης εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας με το λαό μας, την προσήλωσή του στην ακεραιότητα της πολιτικής διαδικασίας, το σεβασμό του στο Κοινοβούλιο, το θάρρος του να προχωρά με σταθερά και αποφασιστικά βήματα στις μεταρρυθμίσεις και στον κοινωνικό μετασχηματισμό, την καθαρή οριοθέτηση της σχέσης επιστήμης και πολιτικής και την παραχώρηση των πρωτείων στην επιστήμη, τη γενναιότητα στην υπεράσπιση των ορθολογικών επιλογών, την αποφασιστικότητα στη λήψη δύσκολων αποφάσεων Και φυσικά αυτό το παράδειγμα διαπερνά το σύνολο της Κυβέρνησης, αλλά και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.
Δύο χρόνια μετά, έχουν διαμορφωθεί οι όροι της ανατροπής της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς. Πολλά θα κριθούν από την εμμονή μας στην άοκνη υλοποίηση των θεσμικών αλλαγών που ανατρέπουν τον εξισωτισμό, υπερασπίζονται την πατρίδα και εμπεδώνουν παντού ένα πνεύμα ελευθερίας και ευθύνης. Ένα λαμπρό μέλλον μας περιμένει.
- O Υπουργός Εσωτερικών γράφει στο tomanifesto.gr
