Μίλησε πάλι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ, για να μας πείσει ότι έχει σχέδιο για την οικονομία. Εννέα άξονες, λέει, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Ή αλλιώς, εννέα τρόποι να πεις το τίποτα με στόμφο.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίστηκε με ύφος σοβαρού τεχνοκράτη, αναγνωρίζοντας, σε μια έκλαμψη ειλικρίνειας, ότι η οικονομία έχει βελτιωθεί. Αλλά αμέσως μετά, σαν καλός μαθητής της καταστροφολογίας, άρχισε να περιγράφει την κόλαση: ανισότητες, ενεργειακό χάος, δημογραφική κατάρρευση και επενδυτική ερημιά. Πάντα βολεύει να μιλάς σαν να μην κυβέρνησε ποτέ το κόμμα σου ή σαν να μη συμμετείχες στο ευρωκοινοβούλιο για τόσα χρόνια με μηδενικό αποτύπωμα.
Το αποκορύφωμα ήρθε με την πρόταση για τη δημιουργία υπουργείου… Made in Greece. Ένα υπουργείο με αγγλικό όνομα, γιατί όταν ξέρεις μόνο μία φράση στα αγγλικά, τη χρησιμοποιείς. Έστω και αν έχεις περάσει σχεδόν μια δεκαετία στις Βρυξέλλες, με την πολιτική παρουσία σου να είναι τόσο ηχηρή όσο ένα σβηστό μικρόφωνο. Το υπουργείο αυτό, λέει, θα είναι one stop shop. Φανταζόμαστε με ελληνική γραφειοκρατία και εισαγόμενη ταμπέλα.
Κάνει λόγο για δίκαιη ανάπτυξη, αλλά οι προτάσεις του μοιάζουν να έχουν βγει από ντουλάπα γεμάτη ναφθαλίνη. Προτείνει angel visa – ίσως γιατί μόνο άγγελοι θα ήθελαν να επενδύσουν σε μια χώρα, αν υλοποιούσε το πρόγραμμά του. Τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, αναμόρφωση του φορολογικού πλαισίου, γενικά πράγματα. Το απόλυτο πολιτικό σουφλέ: φουσκώνει, εντυπωσιάζει και μετά πέφτει.
Ο Ανδρουλάκης θέλει να κυβερνήσει, αλλά συνεχίζει να μιλά σαν να δίνει διαγώνισμα στο Πανεπιστήμιο της Βαβέλ: όλοι τον ακούν, λίγοι καταλαβαίνουν, κανείς δεν πείθεται.
Τελικά, ίσως το «Made in Greece» να είναι και η μόνη φράση που έμαθε από τα χρόνια στις Βρυξέλλες. Και την έφερε πίσω σαν τουρίστας που ξέχασε το βαλιτσάκι με τις ιδέες.
