Αποφασισμένος να κρατήσει το τιμόνι της χώρας σταθερό, παρά την πολιτική αναταραχή, εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στο Thessaloniki Summit 2025, αναφέροντας αυτολεξεί, «Έχω ένα χρέος σήμερα. Η πρώτη μου ευθύνη είναι να κρατήσω σταθερό το σκάφος της πατρίδας μας, εν μέσω αυτών των εξαιρετικά ταραγμένων καιρών. Αυτή τη δέσμευση ανέλαβα. Θα τη φέρω εις πέρας».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιπλέον αναφέρθηκε εκτεταμένα στη χυδαία, όπως είπε, τοξικότητα και στην προσπάθεια να βουλιάξει η πολιτική ζωή του τόπου σε έναν βούρκο, με απώτερο στόχο την πολιτική αποσταθεροποίηση, και έτσι όλοι μας από αυτά του τα λεγόμενα αντιλαμβανόμαστε πως σε περίπτωση που η χώρα τη δεδομένη στιγμή μείνει ακέφαλη, και με τετελεσμένο πως δεν υπάρχει άξιος πολιτικός από κανέναν χώρο να τον διαδεχθεί στο Μέγαρο Μαξίμου, το καράβι νομοτελειακά θα χτυπήσει με δύναμη στα βράχια και θα συντριβεί.
Και επειδή από συντριβές χορτάσαμε, αλλά καταπώς τα πράγματα δείχνουν μυαλό δεν βάλαμε, ας θυμηθούμε λίγο τις κρεμάλες στις πλατείες που ήταν χωρισμένες σε άκρα, τους αγανακτισμένους, την πόλωση και τη διχόνοια που μας έφερε το δημοψήφισμα και το πού οδηγήθηκε η Ελλάδα μετά από όλα αυτά, καθώς και το κυριότερο όλων, το ποιος μας έσωσε από τη χειρότερη στιγμή της μεταπολίτευσης, ποιος ανέστησε μια χώρα ξεγραμμένη από εταίρους και συμμάχους, ποιος έβαλε και πάλι το νερό στο αυλάκι της ανάπτυξης, της αμυντικής θωράκισης και των εισαγόμενων επενδυτών.
Η ιστορία διδάσκει, αλλά τελικά δεν διδάσκεται σε αυτόν τον τόπο, γιατί αν διδάσκονταν, πολλοί δεν θα ονειρεύονταν το 2014 σε επανάληψη, με πολλούς πρωταγωνιστές κοινούς μάλιστα με τότε.
Μεταξύ αναρχίας και σταθερότητας ο κάθε νηφάλια σκεπτόμενος πολίτης επιλέγει τη σιγουριά που οφείλει να του παρέχει ένα κράτος ισχυρό, πόσω μάλλον εν μέσω του παγκόσμιου ανακατέματος της τράπουλας και της νέας μοιρασιάς.
