Ωραία ακούγονται τα νέα για τα πρόστιμα, είτε είναι λόγω αφισορύπανσης, είτε παράνομης στάθμευσης, είτε κατάληψης πεζοδρομίων από τραπεζοκαθίσματα – ωραιότερα θα ήταν όμως εάν μαθαίναμε κάποτε να εφαρμόζουμε τους κανόνες χωρίς την ανάγκη τιμωρίας. Ο σάλος που ξεσηκώθηκε για τα ιατρικά θέματα και όλοι πήραμε θέση ήταν αναμενόμενος, όμως ας δούμε με ψυχραιμία κάτι που εμένα τουλάχιστον με απασχολεί κάθε φορά που βρίσκομαι σε δημόσιο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί και οι νοσηλευτές δίνουν μάχη σώμα με σώμα για να διασχίσουν το ανθρώπινο ποτάμι στα επείγοντα μέχρι να φτάσουν στον τραυματία που αιμορραγεί, συνήθως θύμα τροχαίου λόγω χρήσης κινητού ή μέθης.
Το συνδέω τώρα με την πρώτη παράγραφο: ωραία είναι τα πρόστιμα, οι τιμωρίες, οι επιπλήξεις και μπράβο μας. Είναι όμως η λύση; Μήπως αντί να επιζητούμε την αυστηρή τιμωρία είναι προτιμότερο να μάθουμε να ζούμε με ασφάλεια, να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας, τον ιδιωτικό και τον δημόσιο χώρο; Διάολε, πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για να καταλάβουμε ότι δεν γίνεται να οδηγούμε γράφοντας μηνύματα στο messenger ή έχοντας πιει τον Βόσπορο; Πόσα δάκρυα συνανθρώπων σε αμαξίδιο πρέπει να ποτίσουν τις ειδικές διαβάσεις που καταλαμβάνουν ανάλγητοι για να παρκάρουν την αμαξάρα τους;
Ένα κράτος-μπαμπούλας είναι ό,τι αγαπάμε να μισούμε – είναι ευκολία το συναίσθημα. Ένας πολίτης που γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του είναι ό,τι μισεί όποιος θέλει να τον κυβερνά θεωρώντας τον ηλίθιο, ψυχασθενή και παραπλανημένο – είναι δυσκολία η γνώση.
