Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Ο σε μόνιμη αφωνία για το κράτος δικαίου Προκόπης Παυλόπουλος τα χρόνια της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ... βρήκε τη φωνή του από την ημέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός και κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται επικριτικός και... διαμαρτυρόμενος για την κυβέρνηση της κεντροδεξιάς παράταξης.
Γράφει η Ιουλία Σκούρτη
Για την ιστορία, ο Μητσοτάκης, σε αντίθεση με τους όψιμους φίλους από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ, δεν τον ψήφισε για το ύπατο αξίωμα, για τρεις λόγους, όπως εξηγούσε τότε σε επιστολή του:
- Δεν αντιστάθηκε στις Σειρήνες του πελατειακού κράτους.
- Χειρίστηκε με ανεπάρκεια μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008.
- Δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα.
Το άγος της σκευωρίας Novartis
Ας θυμηθούμε όμως ποια ήταν η άποψη του καθηγητή Παυλόπουλου για το κράτος δικαίου όταν βρισκόταν στο Προεδρικό Μέγαρο και τη χώρα κυβερνούσε η δρακογενιά της Αριστεράς μαζί με την Ακροδεξιά.
Εν αρχή ην η σκευωρία Novartis, το δήθεν μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους όπως έλεγε με καμάρι ο φίλος του (σ.σ.: και κουμπάρος του λένε κάποιοι) Μίμης Παπαγγελόπουλος.
Γιατί άραγε ο Παυλόπουλος δεν μίλησε όταν η κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου έστηνε τη μεγαλύτερη –όπως περίτρανα αποδείχθηκε– πολιτική σκευωρία; Τότε το κράτος δικαίου ήκμαζε;
Γιατί άραγε δεν είπε κάτι όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ποδοπατούσε τεκμήρια αθωότητας, τσάκιζε τους θεσμούς και δολοφονούσε χαρακτήρες; Τότε το κράτος δικαίου ζούσε μέρες λαμπρές;
Γιατί άραγε δεν είπε κάτι όταν ο Τζανακόπουλος ως υπουργός Επικρατείας έκανε «επισκέψεις» στον Άρειο Πάγο για να «ενημερωθεί για την υπόθεση»; Τότε δεν επιχειρείτο η ευθεία κατάλυση του κράτους δικαίου από την εκτελεστική εξουσία;
Γιατί άραγε δεν είπε κάτι όταν μέσα στη Βουλή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έστηνε δέκα κάλπες για τους πολιτικούς της αντιπάλους; Τότε δεν υπήρξε προσπάθεια αποδυνάμωσης του κράτους δικαίου στον βωμό της επιδίωξης ευτελών πολιτικών σκοπιμοτήτων εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος;
Το επικίνδυνο δημοψήφισμα
Αφωνίας Παυλόπουλου συνέχεια. Το καλοκαίρι του 2015 ο Τσίπρας και η παρέα του αποφασίζουν να παίξουν τη χώρα στα ζάρια με το περιβόητο δημοψήφισμα. Αφήνοντας κατά μέρος την κωλοτούμπα Τσίπρα, μετά τη «διάσημη 17ωρη διαπραγμάτευση», αυτό που οι πολίτες κατάλαβαν τότε ήταν αν θέλουν να μείνουμε στην Ευρώπη ή όχι; Μίλησε τότε ο Προκόπης Παυλόπουλος; Όχι είναι η απάντηση.
Προφανώς θα διέλαθε της προσοχής του ο κίνδυνος ότι η χώρα μας θα μπορούσε να βγει εκτός Ευρώπης από τους τυχοδιώκτες που την κυβερνούσαν. Ο ίδιος βέβαια έχει ισχυριστεί –κατόπιν δημοψηφίσματος– ότι μετά τον αιφνιδιασμό που του επεφύλαξε ο Τσίπρας τού «έτριξε τα δόντια».
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του: «Ο Τσίπρας μίλησε πρώτα με εμένα και μετά με τον Ολάντ και τη Μέρκελ. Πράγματι με αιφνιδίασε. Για την προκήρυξη δημοψηφίσματος, του είπα ότι δεν μπορώ να σου αρνηθώ, αλλά θα σου πω δυο πράγματα. Πρώτον το χρονικό διάστημα είναι πολύ μικρό και δεύτερο είναι το ερώτημα. Του είπα δεν καταλαβαίνω ποιο θα είναι το ερώτημα. Του είπα: “Άρα μου λες ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι το ψήφισμα μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, γιατί αν είναι αυτό το ερώτημα, εγώ είμαι υποχρεωμένος να αποχωρήσω από τη θέση του ΠτΔ», είπε σε συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου τον περασμένο Ιούλιο.
Δηλαδή, χρειάστηκαν... μόλις δέκα χρόνια για να πει δημόσια ο Παυλόπουλος στον ελληνικό λαό τη δική του εκδοχή για εκείνη τη μαύρη περίοδο, όπου η χώρα βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας και με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης.
Αλήθεια, δεν κινδύνευε η δημοκρατία μας τότε και δεν ισοπεδωνόταν το κράτος δικαίου; Γιατί καλές οι ακαδημαϊκές αναφορές του καθηγητή Παυλόπουλου ότι «εμείς, οι Έλληνες, κατά τις ιστορικές μας καταβολές και με βάση το χρέος υπεράσπισης αυτού τούτου του συντάγματος οφείλουμε, προσφεύγοντας σε κάθε πρόσφορο νόμιμο μέσο, να θωρακίζουμε ατομικώς και κατ’ εξοχήν συλλογικώς τους θεσμούς της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας – και ιδίως τους θεσμούς του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας», αλλά στην πράξη όμως τι (δεν) έκανε το 2015;
Η παρωδία με τις τηλεοπτικές άδειες
Συνεχίζουμε με την... αφωνία του Προκόπη Παυλόπουλου με ακόμη ένα θέμα που άπτεται του κράτους δικαίου. Ποια ακριβώς ήταν η στάση του για τις τηλεοπτικές άδειες; Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρεί το 2016 με βοσκοτόπια και μ’ έναν διαγωνισμό-παρωδία να χειραγωγήσει το υπέρτατο αγαθό της ενημέρωσης και βασικό συστατικό της δημοκρατίας, αλλά από το Προεδρικό Μέγαρο που βρισκόταν καμιά φωνή –δυστυχώς– δεν ακούστηκε.
Εν κατακλείδι, σεβαστές οι απόψεις του (όπως αυτές κατατέθηκαν σε ομιλία του πριν από λίγα 24ωρα σε εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών για τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου) για το κράτος δικαίου, αλλά δεν ξέρουμε πόσο πειστικές μπορεί να είναι όταν ο ίδιος για περίπου πέντε χρόνια που κυβερνούσαν Τσίπρας και Καμμένος είχε επιλέξει να... μείνει Παυλόπουλος. Δηλαδή, άφωνος και απαθής όπως είχε μείνει κι όταν βρισκόταν σε τηλεοπτικό πάνελ και έβλεπε τον Κασιδιάρη να χαστουκίζει τη Λιάνα Κανέλλη, σε ζωντανή πανελλαδική τηλεοπτική μετάδοση.
