Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, πιστός στη γραμμή «copy-paste» των ανακοινώσεων του Περισσού, ανακάλυψε ξανά τον καπιταλισμό ως μήτρα του φασισμού. Προφανώς, η ιστορία των «λαϊκών παραδείσων» που δοξάζει –από τη Μόσχα μέχρι το Βουκουρέστι– όπου οι φυλακές ήταν γεμάτες αντιφρονούντες, οι εκτελέσεις γίνονταν στο όνομα της «λαϊκής δικαιοσύνης» και ο ολοκληρωτισμός ήταν καθημερινότητα, δεν μετράει. Αυτά, φαίνεται, δεν ήταν «φασισμός», αλλά… κοινωνική πρόοδος.
Και φυσικά, το ΚΚΕ, που δεν έχει βρεθεί ποτέ σε κυβερνητική ευθύνη, έχει πάντα έτοιμες τις «προειδοποιήσεις» του. Για όλα φταίει το «αστικό κράτος», που –κατά την πάγια ρητορική τους– συνωμοτεί για να αναστήσει τη Χρυσή Αυγή. Η πραγματικότητα, όμως, λέει άλλα: η Δικαιοσύνη έστειλε τους ναζί στη φυλακή, η κοινωνία τους απομόνωσε, το κράτος δικαίου λειτούργησε. Αντίθετα, το μόνο κόμμα που παραμένει κολλημένο στη δική του ιδεολογική χρυσή δεκαετία –του ’30 στη Μόσχα– είναι το ΚΚΕ.
Η ειρωνεία είναι πως αυτοί που καταγγέλλουν τον φασισμό «ως παιδί του καπιταλισμού» εξισώνουν τη δημοκρατία με το «αστικό σύστημα» και ονειρεύονται μια κοινωνία όπου ένα κόμμα –το δικό τους– θα αποφασίζει για όλους. Ε, αν αυτό δεν είναι άλλη μορφή ολοκληρωτισμού, τότε τι είναι; Στον κόσμο του Περισσού, ο φασισμός είναι καταδικαστέος, αλλά αν είναι άλλης αποχρώσεως.
Η αλήθεια είναι απλή: το ΚΚΕ δεν ενοχλείται από τον ολοκληρωτισμό καθαυτόν – ενοχλείται μόνο όταν δεν είναι δικός του. Ο Κουτσούμπας μπορεί να καταγγέλλει τον «φασισμό» με άνεση, αλλά ξεχνά τα γκουλάγκ, τις απαγορεύσεις Τύπου, τη φίμωση των εργατών στα σοβιετικά καθεστώτα που τόσο θαυμάζει. Και όσο πιο πολύ φωνάζει κατά του καπιταλισμού, τόσο πιο πολύ θυμίζει σε όλους ότι το μόνο πραγματικό του πρόβλημα είναι πως ο λαός δεν ψήφισε ποτέ να ζήσει στον δικό του «σοσιαλιστικό παράδεισο».
