Εύστοχα είχε παρατηρήσει ο αμερικανός αρθρογράφος Γκέρσον Λίμαν, ότι ο φόνος είναι το έγκλημα και όχι η περιγραφή του. Πολλώ δε όταν το έγκλημα διαπράττεται σε βάρος… δεξιών πολιτών. Σ’ αυτή την περίπτωση ο δολοφόνος δεν είναι… δολοφόνος αλλά «διεκπεραιωτής» αποστολών «εκκαθάρισης» των «απίστων».
του Χάρη Παυλίδη
Κάπως έτσι θέλει η κυρία Κούρτοβικ να αντιμετωπίζεται ο Κουφοντίνας. Ως ένας «ιεραπόστολος» που απονέμει δικαιοσύνη ληστεύοντας τράπεζες και σκοτώνει τα ανυποψίαστα θύματά του στο όνομα της… κοινωνικής δικαιοσύνης. Για αυτή την κυρία ο Κουφοντίνας έκανε το καθήκον του!
Ακούγοντας αυτό το επιχείρημα, ότι αποτελεί βρισιά να αποκαλείται δολοφόνος ο Κουφοντίνας, η μνήμη μου ανέτρεξε στον προπαγανδιστή του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Γκέμπελς είχε πει ότι, η ιστορία θα τους κατέγραφε ή ως τους… καλύτερους πολιτικούς ή ως τους μεγαλύτερους εγκληματίες.
Είναι προφανές ότι η απεργία πείνας έχει σκοπό την εξειδανίκευση μιας σχιζοειδούς προσωπικότητας με ιδεολογικό περίβλημα. Ακόμα και η προσεκτική επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιούν στις δηλώσεις τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου, φιλοτεχνούν την εικόνα ενός… «τρυφερού» δολοφόνου.
Κατασκευάζουν με μεθοδικότητα μια… συνήθεια να γίνει συνήθεια σε μια κοινωνία που την συνεπαίρνει το ακραίο. Και όταν μια κοινωνία συνηθίζει τη… συνήθεια, τότε η δημοκρατία και η ελευθερία οδηγούνται στο απόσπασμα. Αφού, όμως, προηγουμένως τα θύματα έχουν αποδεχθεί το κακό.
Διότι στην προκειμένη περίπτωση αυτοί που οφείλουν να αντισταθούν και να μην υποταχθούν δεν είναι ο Κουφοντίνας και όσοι του συμπαρίστανται, αλλά οι δημοκράτες και οι ελεύθεροι άνθρωποι που στο όνομα του ανθρωπισμού καλούνται προκειμένου να αποδεχθούν τις «ενοχές» του να απαλλάξουν τον ένοχο από τις δικές του.
Τις οποίες δεν φαίνεται να έχει ο Κουφοντίνας, ή τουλάχιστον δεν τις ομολογεί δημοσίως. Σε κάθε περίπτωση και προκειμένου να αποδραματοποιήσουμε την κατάσταση, «το να σκοτώνεις για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου».
Στην περίπτωση του Κουφοντίνα 13 ανθρώπων, που σκηνοθέτησε και εκτέλεσε αυτός που η κυρία Κούρτοβικ δεν θέλει να αποκαλούμε «δολοφόνο». Αυτό δεν θα μπορούσε ούτε ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, όχι μόνο να το επινοήσει πόσο μάλλον να το σκηνοθετήσει…
