Δεκατέσσερις μέρες πριν από την εκλογή προέδρου και στο Κίνημα Αλλαγής τίποτε δεν φαίνεται να είναι το ίδιο με αυτό που συνέβαινε πριν από λίγες μόλις εβδομάδες. Η συζήτηση τότε ήταν αν και πότε θα φθάσουμε στην εκλογή. Αν η συμμετοχή θα ξεπερνούσε κάποιες δεκάδες χιλιάδες μέλη και φίλους. Αν ο χώρος θα άντεχε τα δίδυμα πυρά από «δεξιά και αριστερά».
Και αν οι επίδοξοι αρχηγοί θα έφθαναν στην κάλπη χωρίς τριγμούς και φυγόκεντρες τάσεις. Σήμερα το τοπίο έχει αλλάξει ριζικά. Είναι κρίμα που έπρεπε να μεσολαβήσει ο τρόπος που έφυγε από τη ζωή η Φώφη Γεννηματά. Η παρακαταθήκη για την ενότητα και την προοπτική της παράταξης που μας άφησε ταυτόχρονα με την ανάδειξη του θετικού υποδείγματος και της σημαντικής της προσφοράς στις δύσκολες εποχές που πέρασε το Κίνημα Αλλαγής.
Αν σ’ αυτό προσθέσουμε και την ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση για τη σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία του χώρου και την αυτόνομη πορεία και στρατηγική του που περιέγραψε στις 3 Σεπτεμβρίου και στην οποία κανείς έως τώρα δεν αντιπαρατέθηκε έχουμε πλήρη εικόνα της θετικής της παρέμβασης.
Σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί το αν θα προσέλθουν ή όχι στις κάλπες οι πολίτες που αποτελούν τη λαϊκή βάση υπό την ευρεία έννοια μιας παράταξης με βαθιές ρίζες στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Ολοι μιλούν με βεβαιότητα για αθρόα συμμετοχή και τη μετρούν σε εκατοντάδες χιλιάδες. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι και οι έξι υποψήφιοι πρόεδροι θα συσπειρώσουν ξανά τις υπάρχουσες οργανωμένες και μη δυνάμεις της. Και ότι θα προσελκύσουν σημαντικές δυνάμεις που επανακάμπτουν από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και θα συσπειρώσουν δυνάμεις από τα πιο παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας και τις νέες γενιές.
Την εικόνα συμπληρώνουν τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα που λειτουργούν κυρίως για λόγους ψυχολογικούς. Το Κίνημα Αλλαγής βρίσκεται στην αφετηρία ενός άλματος προς τα εμπρός που μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να λειτουργήσει ως ο καταλύτης στις μετεκλογικές εξελίξεις των επόμενων βουλευτικών εκλογών.Δεν με φοβίζουν τα debates, οι αντιπαραθέσεις για τις κάλπες και πού θα στηθούν, οι αψιμαχίες που συνήθως συνοδεύουν αυτή την άκρως δημοκρατική διαδικασία.
Δεν με προβληματίζει η αντιπαράθεση για το πόσο μπορεί ο καθένας να μεγαλώσει το Κίνημα, φθάνει που όλοι στον ίδιο στόχο ορκίζονται. Δεν ανησυχώ για την ενότητα της παράταξης που κανείς δεν αμφισβητεί γιατί τη διασφαλίζει η αθρόα προσέλευση και η συσπείρωση της βάσης και η καθαρή εντολή που θα δώσει.Το ζητούμενο αφορά την επόμενη μέρα της εκλογής, τη Δευτέρα. Το πώς αυτή η δύναμη και η συσπείρωση δεν θα εξατμιστεί ξανά, αλλά θα μετασχηματιστεί σε δύναμη πυρός για τον λίγο χρόνο που απομένει μέχρι τις εθνικές εκλογές. Το πώς ο κάθε πολίτης που συνειδητά προσέρχεται να επιλέξει την ηγεσία του θα νιώσει ξανά πρωταγωνιστής της ανασυγκρότησης και της αναγέννησης της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης. Θα γίνει συμμέτοχος στη λήψη των αποφάσεων, στην επιλογή των αντιπροσώπων του, στην καθημερινή ζωή ενός κόμματος – σύγχρονου θεσμού που εμπιστεύεται και στηρίζεται σε ένα πραγματικό Κίνημα Ενεργών Πολιτών.
Αυτό που θα ήθελα, λοιπόν, να ακούσω τις λίγες μέρες που απομένουν έως τις 5 Δεκεμβρίου από κάθε υποψήφιο, πέρα από το πόσο θα μεγαλώσει την παράταξη, πόσο ορκίζεται στην ιδεολογική της ταυτό-τητα και στην πολιτική της αυτονομία, πόσο περισσότερο ή λιγότερο ΠΑΣΟΚ είναι, να μου πει τι σημαίνει πρακτικά γι’ αυτόν και για μένα η Δευτέρα μετά την εκλογή του. Γιατί εκεί θα κριθεί και ο ίδιος και αυτό θα κρίνει το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Και δυστυχώς δεν έχει την πολυτέλεια του χαμένου χρόνου.
- Ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής. Το άρθρο δημοσιεύεται στα Νέα
