Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε έναν γνωστό πλέον μονόλογο που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που το πολιτικό της στίγμα κινδυνεύει να χαθεί, επιλέγει να στοχοποιήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επιμένοντας σε θεωρίες συνωμοσίας και αβάσιμες κατηγορίες. Η διαρκής εμμονή της στην πολιτική ευθύνη του Πρωθυπουργού μοιάζει περισσότερο με προεκλογικό σόου παρά με ουσιαστική πολιτική κριτική, καθώς αρνείται να δει την πραγματικότητα πέρα από τον φακό της κομματικής αντιπαράθεσης.
Με εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών και τη χρήση της ως μοχλό πίεσης, η πρώην πρόεδρος της Βουλής προσπαθεί να κερδίσει πολιτικό έδαφος, εκμεταλλευόμενη το ανθρώπινο δράμα και τις συναισθηματικές αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Η επίκληση της «αυστηρής λογοδοσίας» και της «δικαιοσύνης» δεν συνοδεύεται από αντίστοιχες προτάσεις ή πρωτοβουλίες, ενώ οι διαρκείς καταγγελίες χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το βασικό της εργαλείο είναι η συστηματική πόλωση.
Η πολιτική ζωή δεν μπορεί να στηρίζεται σε μονόπλευρες καταγγελίες και επικλήσεις σε ασαφείς συνωμοσίες. Η υπεύθυνη στάση απαιτεί διάλογο και συνεργασία, όχι εμμονές που φθείρουν την πολιτική αξιοπιστία και απομακρύνουν την κοινωνία από τη λύση των πραγματικών προβλημάτων.
Εμμονή στην προσωπική στοχοποίηση
Η συνεχής εστίαση της κ. Κωνσταντοπούλου αποκλειστικά στον κ. Μητσοτάκη θυμίζει παλιά συνταγή πολιτικής έντασης, χωρίς να προσθέτει κάτι νέο ή χρήσιμο στο δημόσιο διάλογο. Η πολιτική ευθύνη είναι συλλογική και δεν μπορεί να μειώνεται σε προσωπικές επιθέσεις, που εξυπηρετούν περισσότερο επικοινωνιακούς σκοπούς παρά ουσιαστικό έλεγχο.
Θεωρίες συνωμοσίας χωρίς αποδείξεις
Οι αναφορές σε «κουκουλώματα» και «παρεμβάσεις» χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία αποδυναμώνουν το επιχείρημα της αντιπολίτευσης. Όταν το πολιτικό αφήγημα στηρίζεται σε υποθέσεις και ατεκμηρίωτες κατηγορίες, χάνει την αξιοπιστία του και απομακρύνει το κοινό από τη βασική αποστολή του πολιτικού διαλόγου.
Εργαλειοποίηση τραγωδιών για πολιτικό όφελος
Η τραγωδία των Τεμπών συγκλόνισε όλη την κοινωνία και απαιτεί σοβαρότητα και σεβασμό. Η χρήση της ως «όπλο» σε πολιτικές αντιπαραθέσεις δείχνει μικροκομματισμό και ανεπάρκεια στην άσκηση υπεύθυνης πολιτικής, αποδεικνύοντας πως το πραγματικό ενδιαφέρον δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης, αλλά η συσπείρωση κομματικού ακροατηρίου.
