Σαν σήμερα, στις 23 Απριλίου του 1998, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού του με την οποία συνήθιζε να χαιρετάει, όπως τότε που με την ίδια κίνηση πρόβαλε από την πόρτα του αεροπλάνου που τον έφερνε στην Ελλάδα, μας αποχαιρετούσε βέβαιος ότι άφηνε τη χώρα στην ασφαλή αγκαλιά της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Ήταν η πρώτη μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα που άφηνε πίσω της ένα τεράστιο κενό όπως αποδείχθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν. Ένα κενό που έγινε χάσμα, αλήθεια τι ειρωνεία της τύχης, την ίδια ημερομηνία τον Απρίλιο του 2021 όταν ο γιός του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Γιώργος που είχε διαδεχθεί τον ανεψιό του Εθνάρχη, ανακοίνωνε την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Κανείς δεν γνωρίζει στο πλαίσιο της «εναλλακτικής ιστορίας» πως θα αντιδρούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ή ο Ανδρέας Παπανδρέου, εάν ήταν στην ίδια θέση με τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν θα μάθουμε ποτέ, αν και ανεξάρτητα από κομματική ένταξη όλοι συμφωνούμε ότι ένας ηγέτης του διαμετρήματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν θα πήγαινε ποτέ στο Καστελόριζο.
Άλλωστε υπάρχει καταγεγραμμένο το μέτρο σύγκρισης, όταν ο τότε Πρωθυπουργός χτύπησε το χέρι στο τραπέζι όταν ο Σμίτ, τότε Πρωθυπουργός της Δυτικής Γερμανίας, πρόβαλε εμπόδια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω την ιστορία. Μπορούμε, όμως, να θυμηθούμε πως γράφεται η ιστορία από μεγάλους ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και κυρίως να μην ξεχνάμε…
