Η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία άντεξε τόσα χρόνια γιατί κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ακόμη και σε δύσκολες περιόδους, στο τέλος της ημέρας κάπου συναντιούνταν. Δυστυχώς, τα όσα συμβαίνουν μετά τα μνημόνια επιβεβαιώνουν ότι οι δρόμοι των κομμάτων αντί να είναι στην ίδια κατεύθυνση, όσο περνά ο καιρός, φαίνεται ότι κινούνται διαφορετικά.
Τα όσα λέχθηκαν και έγιναν μετά την τραγωδία των Τεμπών, η άνοδος της Κωνσταντοπούλου, αλλά και ότι κόμματα που θα μπορούσαν να γίνουν τμήμα της πολιτικής ορθότητας ενεπλάκησαν σ’ έναν ιδιόμορφο πολιτικό ακτιβισμό, δείχνουν τα αδιέξοδα που υπάρχουν.
Διότι το να επιτίθεσαι στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό για τα πάντα, δείχνοντάς τους ως ενόχους για ό,τι κατεβάσει η κούτρα σου, νομίζοντας ότι έτσι κάνεις αντιπολίτευση, έχει τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα. Η κοινωνία –όσο και εάν κάποιοι ενοχλούνται– στο μεγαλύτερο μέρος της, μετά τα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν των μνημονίων, άλλαξε. Είναι πλέον υποψιασμένη για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που ακούει, όπως και για όσους ισχυρίζονται ότι με ένα πάτημα του κουμπιού και με μια... πολιτική αλλαγή μπορούν να τα αλλάξουν όλα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή για τους λόγους που πιστεύουν στην αντιπολίτευση. Κυριαρχεί παρά τα λάθη και τις παραλείψεις πολύ απλά γιατί με τα όσα λέει και κυρίως με τα όσα πράττει είναι πιο κοντά στην κοινωνία και στις απαιτήσεις της.
Κυρίως δε, παρουσιάζεται ως εκείνος που εκφράζει τη λογική απέναντι στον παραλογισμό που κυριαρχεί στην αντιπολίτευση. Όμως αντί να πετύχουν τον στόχο τους, το μόνο που καταφέρνουν με τις συμπεριφορές τους είναι να βυθίζονται όλο και περισσότερο.
Με το να αντιγράφουν όλο και περισσότερο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου απομακρύνουν τους πολλούς και μένουν με τους ελάχιστους.
