Το κορυφαίο όλων από τη χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση του Ιδρύματός του, δεν ήταν κατ’ εμέ το γεγονός πως ο ίδιος άνοιξε τον δρόμο για έναν νέο πολιτικό φορέα, αλλά η χρήση των όρων «πατριωτισμός» και «πατρίδα».
Μια ερώτηση, που δεν βρέθηκε φυσικά ένας από το κοινό να κάνει εκείνη τη στιγμή, θα ήταν το σε ποια πατρίδα αναφέρεται, καθώς κανένας από όλους εμάς δεν έχει ξεχάσει την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία ικανοποίησε τη σκοπιανή πλευρά, παραχωρώντας όνομα, γλώσσα και Ιστορία στη γείτονα χώρα, ανταποκρινόμενος πλήρως στη χρόνια απαίτηση των Σκοπιανών να αποκτήσουν ταυτότητα μακεδονική και να νιώσουν απόγονοι των δικών μας προγόνων.
Είναι τουλάχιστον εριστικό να ακούγεται από τον άνθρωπο που όταν κρατούσε μια γραβάτα στις Πρέσπες, στο Πισσοδέρι της Φλώρινας, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά, άνοιγαν κεφάλια Ελλήνων και ληγμένα χημικά κατέληγαν στα μάτια και στον λαιμό όσων διαδήλωναν εκεί ειρηνικά κρατώντας ελληνικές σημαίες στο χέρι.
Κανένα rebranding και κανένας χρυσοπληρωμένος επικοινωνιολόγος δεν θα μπορέσει ποτέ να σβήσει από τη συλλογική μνήμη ό,τι έγινε τότε, εξάλλου πώς να σβηστούν τόσα γεγονότα, όταν η ίδια η ιστορία έχει γράψει με μελανά χρώματα την κεφαλίδα του εθνικού μας τραύματος, όταν η ίδια η ιστορία θα αποδείξει –που ήδη αποδεικνύει– το μέγα λάθος που φέρει την υπογραφή του;
Χθες, μεταξύ άλλων, ακούσαμε έναν διαφορετικό Αλέξη από αυτόν που κυβέρνησε. Ακούσαμε να λέει πράγματα που επί του πρακτέου στα χρόνια της διακυβέρνησής του δεν εφήρμοσε, ακούσαμε όμως και τις ίδιες παπανδρεϊκές κορόνες τού «θα», κορόνες εντυπωσιασμού, με μπόλικη εσάνς ανακύκλωσης όμως.
Και μετά από αυτό τι άλλο μας μένει σάμπως;
Να δούμε να κάνει rebranding η Νέα Αριστερά, στελέχη της οποίας έδωσαν το παρών χθες, να κάνει rebranding και ο ΣΥΡΙΖΑ, και να ακολουθήσουμε το «άστρο το φωτεινό» που θα μας οδηγήσει στη φάτνη και στα νέα γεννητούρια.
Ο λαός πολύ εύστοχα πάντως σε τέτοιες περιπτώσεις λέει πως άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Βρείτε τον Μανωλιό.
